Καλούμε σε μικροφωνική-συγκέντρωση ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό την Παρασκευή 22/10 στις 19.00 στην πλατεία Εξαρχείων
Το κείμενο του καλέσματος:
Tα κράτη διαχειρίζονται την ασθένεια του κωρονοϊού με αιχμή την ατομική ευθύνη. Ατομική ευθύνη η χρήση μάσκας, ατομική ευθύνη η πειθάρχηση στον εγκλεισμό, ατομική ευθύνη οι έξι κωδικοί για να βγεις από το σπίτι, ατομική ευθύνη τα self-test, ατομική ευθύνη ο εμβολιασμός.
Το δίπολο που χτίζεται σήμερα μεταξύ εμβολιασμένων και μη, είναι άλλος ένας τρόπος διαίρεσης των από τα κάτω και μετακύλησης των ευθυνών από το κράτος και το εξουσιαστικό σύστημα στο άτομο.
Μια καλοστημένη στρατηγική διαίρεσης και αποπροσανατολισμού
Η στρατηγική του διαχωρισμού είναι μια προσπάθεια του κράτους να αναπτυχθούν στοιχεία κοινωνικού κανιβαλισμού, προκειμένου να κρατήσει υποταγμένο και υπάκουο τον πληθυσμό που εξουσιάζει. Ο διπλανός σου πλέον είναι επικίνδυνος άρα πρέπει να απομονωθεί, να καταγγελθεί (η αστυνομοκρατία επεκτείνεται), να στιγματιστεί. Η διπλανή σου ευθύνεται για την εξάπλωση του ιού, για τους θανάτους. Έτσι, οι υπεύθυνοι πολίτες πρέπει να ανταμειφθούν, να έχουν προνόμια, να ξεχωρίζουν, ενώ όσοι δεν υπακούουν να τιμωρηθούν.
Με αυτόν τον τρόπο εφευρέθηκε η πράσινη κάρτα, το πιστοποιητικό εμβολιασμού. Μια κάρτα που εξασφαλίζει σε όσους εμβολιαστήκαν ότι δεν θα απολυθούν, οικονομικές απολαβές, ελευθερίες μετακίνησης και εισόδου σε χώρους. Την ίδια στιγμή όσοι δεν την έχουν, οι ανεμβολίαστοι, απολύονται, αποκλείονται από χώρους και μετακινήσεις, ώστε να απομονωθούν κοινωνικά και να τσακιστούν οικονομικά.
Βλέπουμε πως το δίπολο των <<νόμιμων και λαθραίων>> ανθρώπων που εκφραζόταν ανάμεσα στον ρατσιστικό διαχωρισμό <<παράνομων μεταναστών και νόμιμων ντόπιων>>, προεκτείνεται στους έχοντες ή όχι το green pass.
Η αυτοδιάθεση του σώματος, είναι μια διακοσμητική λέξη που χρησιμοποιείται κατά το δοκούν και αίρεται όποτε θελήσει το κράτος (αν δεν υπάρξει αντίσταση). Το κράτος θεωρεί πως τα σώματα, του ανήκουν είτε για να πολεμήσουν και σκοτωθούν γι`αυτό σε ενδεχόμενο πολέμου, είτε για να γεννήσουν τους νέους υπηκόους όποτε το έθνος/κράτος χρειάζεται περισσότερο πληθυσμό (απαγόρευση αμβλώσεων) και στη συγκεκριμένη περίπτωση για την καταπολέμηση του κορωνοϊού.
Το επίδικο δεν είναι αν κάποιος θα εμβολιαστεί ή όχι, αυτό αποτελεί μια επιλογή με βάση την αυτοδιάθεση του καθενός και ποιο ρίσκο είναι διατεθειμένος να πάρει ( νόσηση ή εμβολιασμός και πιθανές παρενέργειες). Όπως επίσης, σε σχέση με τους γύρω του ανάλογα με την επιλογή του, είναι σημαντικό να επιδείξει και την κατάλληλη φροντιστικότητα. Κάτι που ούτως ή άλλος συμβαίνει χωρίς επιβολές και πρόστιμα.Το κεντρικό σημείο είναι να μην νομιμοποιηθεί η κουλτούρα των αποκλεισμών και της περιθωριοποίησης.
Είναι αλήθεια πως υπάρχουν κομμάτια που αρνούνται το εμβόλιο αναπαράγοντας επικίνδυνες και ρατσιστικές θεωρίες συνομωσίας. Οι φασίστες επιχειρούν να μπουν επικεφαλής αυτού του κομματιού και εδώ είναι σημαντικό να μην τους αφεθεί σπιθαμή γης σ`αυτή τους την προσπάθεια. Όμως υπάρχουν και κομμάτια των από τα κάτω που αρνούνται να εμβολιαστούν για λόγους ανησυχίας για την υγεία τους ή πολιτικής εναντίωσης σε κάτι που μπαίνει εκβιαστικά. Η ταύτιση όσων είναι σκεπτικοί σε σχέση με το εμβόλιο με κομμάτια ακροδεξιών, συνομωσιολόγων και ψεκασμένων, εκπορεύεται πρώτα και κύρια από το κράτος και το κεφάλαιο, προκειμένου να αποσιωπήσουν επιχειρήματα που δεν μπορούν να αποκρούσουν.
Από την άλλη είναι σημαντικό να γίνεται σεβαστή κι επιλογή του εμβολιασμού. Δεν σημαίνει πως επειδή μπαίνει με όρους υποχρεωτικότητας από το κράτος όποια-ος εμβολιάζεται στερείτε αντικρατικής διάθεσης και είναι υποταγμένος.
Το να αναπαράγουμε τέτοια επιχειρήματα, είτε να συμβάλλουμε και να επιτρέψουμε τον στιγματισμό ανθρώπων που δεν κάνουν μια συγκεκριμένη επιλογή ή την κάνουν, θα πρέπει να μας προβληματίσει έντονα.
Οι δομικές ευθύνες του κράτους και του τρόπους ζωής στον καπιταλισμό
Όλα εκείνα τα δομικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου κρατικού και καπιταλιστικού κόσμου, νομοτελειακά οδηγούν σε συνθήκες και καταστάσεις όπως οι σημερινές.Η ολοένα και εντεινόμενη αστικοποίηση, οι τσιμεντένιες πόλεις, οι πολυκατοικίες κλουβιά που αποτελούν την αρχιτεκτονική του πανοπτικού ελέγχου και της καταστροφής της φύσης. Οι άνθρωποι στοιβάζονται ο ένας δίπλα στην άλλη με όρους ανοχής (όχι συνειδητής επιλογής) στριμωγμένοι και αποκομμένοι από το φυσικό περιβάλλον. Ζουν μέσα σε ρυπογόνες συνθήκες, δουλεύουν ασταμάτητα στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, επιβαρυμένοι με άγχος που δεν διαχειρίζεται, τρέχοντας να προλάβουν και περιμένοντας ένα αύριο που δεν έρχεται ποτέ. Δισεκατομμύρια καταπιεσμένες-οι στον κόσμο υποσιτίζονται. Η κλιματική αλλαγή επιδρά επιβαρυντικά στον φυσικό κόσμο. Αυτές οι συνθήκες ευνοούν την γέννηση και ραγδαία διάδοση ασθενειών όπως τώρα και ακόμα περισσότερο στο μέλλον.
Η ιατρική στον κρατικό και καπιταλιστικό κόσμο έρχεται να γιατρέψει το σύμπτωμα χωρίς να ασκεί κριτική και να εναντιώνεται σε όλες αυτές τις βαθύτερες αιτίες. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα την έφερνε σε ευθεία σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο. Τα εμβόλια και τα διάφορα φάρμακα που παράγονται μπορούν να είναι βοηθητικά σε διάφορες περιπτώσεις. Είναι όμως σημαντικό να ασκούμε κριτική, στο πως παράγονται (πειράματα σε μη ανθρώπινα ζώα κλεισμένα και στοιβαγμένα σε κλουβιά που βασανίζονται χάριν της επιστήμης, συνθήκες γαλέρας στους/ις εργάτες-ριες στις βιομηχανίες φαρμάκου), στο με ποιες διαδικασίες εγκρίνονται και στο πως διατίθενται (π.χ στα εμβόλια πάντα έχει προτεραιότητα ο δυτικός κόσμος ενώ οι καταπιεσμένοι/ες σε Αφρική, Ασία και νότια Αμερική πάντα μένουν εκτός διανομής για τεράστια χρονικά διαστήματα ή και για πάντα).
Απέναντι στα κρατικά κελεύσματα για συσπείρωση, για υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, για απαγορεύσεις, να στήσουμε αναχώματα. Η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων να αποτελέσει τον οδηγό, ώστε τέτοιου είδους διαχωρισμοί να μην νομιμοποιηθούν στις συνειδήσεις μας.
Να αγωνιστούμε ενάντια σε κράτος, αφεντικά και φασιστές. Για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και εξουσία. Για την αναρχία. Μια κοινωνία ισότητας αλληλεγγύης και ελευθερίας όπου θα ζούμε σε αρμονία με τον φυσικό κόσμο. Για την μέρα που η ουτοπία θα γίνει πραγματικότητα.
Πολύμορφος αγώνας και δίψα για ζωή το σύμπλεγμα εξουσίας πρέπει να καεί
Αναρχικές/οί για την κοινωνική και ταξική επανάσταση (Αcte)
