Με αφορμή την ελληνοτουρκική ένταση της τελευταίας περιόδου πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις σε Νέα Φιλαδέλφεια, Νέα Ιωνία, Άγιους Ανάργυρους, Γαλάτσι και στο 301 ΕΒ- Στρατόπεδο Κοσκινά με πανό, κείμενα και τρικάκια.
Το κείμενο που μοιράστηκε:
Σε Ελλάδα και Τουρκία να δυναμώσουμε τον κοινωνικό και ταξικό αγώνα έναντι του <<εθνικού συμφέροντος>> του κράτους και των αφεντικών
Καθημερινά σε Ελλάδα και Τουρκία μονοπωλούν τα κηρύγματα εθνικού μίσους. Το σύνολο σχεδόν των καθεστωτικών πολιτικών δυνάμεων (από την άκρα δεξιά έως τον σύριζα και το ΚΚΕ) καλούν σε ετοιμότητα για την υπεράσπιση του έθνους. Αντίστοιχα, προετοιμάζουν τους τούρκους καταπιεσμένους/ες οι εκεί πατριωτικές και εθνικιστικές δυνάμεις.
Τα δύο κράτη είναι εξίσου επιθετικά, ανταγωνίζονται για ακόμα μια φόρα για το ποιο θα είναι ισχυρότερο σε πολιτικό και ενεργειακό επίπεδο στη νοτιοανατολική μεσόγειο. Η διαμάχη γύρω από τις ΑΟΖ αφορά την πρόσβαση στα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αέριου, αλλά και στην περαιτέρω εκμετάλλευση των μη ανθρώπινων ζώων που κατοικούν στην συγκεκριμένη περιοχή. Για την επίτευξη του στόχου τα δύο κράτη δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τους/ις μετανάστ(ρι)ες (η στρατιωτική διαχείριση των μεταναστευτικών ροών στον Έβρο, στις επαναπροωθήσεις, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κτλ) ως διαπραγματευτικό χαρτί και ως μέτρο πίεσης για να πετύχουν οικονομικά οφέλη, να αναβαθμίσουν συστήματα ελέγχου και θωράκισης των συνόρων, διακρατικές συμφωνίες ισχυροποίησης της θέσης τους στην περιοχή.
Τα βασικά επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται από όλο το καθεστωτικό φάσμα είναι ιδεολογήματα που αποκρύβουν τις πραγματικές προθέσεις, επιδιώξεις και τον ρόλο του ελληνικού κράτους. Προσπαθούν να πείσουν ότι η «Ελλάδα είναι μια αδύναμη χώρα» μια «αποικία» που πάντοτε βρίσκεται σε άμυνα απέναντι σε ξένες δυνάμεις και ειδικά τον «προαιώνιο εχθρό». Η αλήθεια είναι ότι αποτελεί μια ισχυρή οικονομική και στρατιωτική δύναμη στα Βαλκάνια (ελληνικές επιχειρήσεις σε διάφορες χώρες, φύλαξη εναέριων συνόρων Μακεδονίας κτλ), επίσης, έχει επιχειρήσει σημαντικές κατακτητικές εκστρατείες στο παρελθόν, έχει συμμετάσχει σε πολέμους σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, ενώ στο παρόν επιδιώκει να αποτελέσει τον μοναδικό και κύριο παίκτη στην νοτιοανατολική μεσόγειο.
Το δημοκρατικό καθεστώς στην Ελλάδα και η ορθόδοξη χριστιανική πίστη προβάλλονται ως τα όπλα που δίνουν στο κράτος <<ανθρώπινο χαρακτήρα, πολιτισμό, ελευθερία>> σε αντίθεση του ονομαζόμενου <<φασιστικού κράτους>> της Τουρκία και την Ισλαμικής πίστης. Ανεξάρτητα από το καθεστώς πολιτεύματος που επικρατεί, κάθε κράτος είναι καταπιεστικό και εκμεταλλευτικό, θα καταστείλει απεργούς, μετανάστ(ρι)ες , όσες και όσους αντιστέκονται σ`αυτό ως εξουσιαστικό μηχανισμό. Η δημοκρατία (και κάθε κρατικό πολίτευμα), η ορθοδοξία, το Ισλάμ έχουν σαν στόχο να συντηρήσουν το υπάρχον, να παράγουν και να αναπαράγουν ανελευθερίες και καταπιέσεις και ως τέτοια θα είναι πάντα απέναντι στους από τα κάτω.
Το τούρκικο κράτος με την σειρά του προσπαθεί να παρουσιάσει στους/ις εκεί καταπιεσμενούς/ες ότι αποτελεί θύμα «του επεκτατισμού της Δύσης». Στην πραγματικότητα και αυτό διεκδικεί την κυριαρχία στο Αιγαίο και την νοτιοανατολική μεσόγειο, θέλοντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μερίδιο από τις ΑΟΖ. Παράλληλα, προκειμένου να ισχυροποιήσει την θέση του στην περιοχή διεξάγει πόλεμο στην Συρία και αλλού, προσπαθεί να συντρίψει τους Κούρδους, επιτίθεται σε κάθε φωνή αντίδρασης στο εσωτερικό της, αναβαθμίζει τον πολεμικό του εξοπλισμό κτλ.
Και τα δύο κράτη έχουν μεγάλα πολιτικά οφέλη από το πολεμικό κλίμα που στήνεται. Ο αποπροσανατολισμός των εκμεταλλευόμενων στο να αλληλοσκοτωθούν, προσπαθεί να εξασφαλίσει ότι δεν θα απαντήσουν στον πόλεμο κράτους και αφεντικών που δέχονται. Γεγονός ακόμα πιο χρήσιμο στην σημερινή συγκύρια, όπου με αφορμή την οικονομική και πολιτική κρίση που ενισχύεται σε Ελλάδα και Τουρκία, ετοιμάζονται νέα μέτρα «μνημονιακού τύπου» ενώ οι εξεγέρσεις που ξεσπάν σε παγκόσμιο επίπεδο ανησυχούν με την σειρά τους τους κυρίαρχους.
Παράλληλα, ο πιο βίαιος μηχανισμός του κράτους, ο στρατός, γίνεται πιο ισχυρός σε στρατιωτικό επίπεδο (πχ νέες προσλήψεις και στρατιωτικός εξοπλισμός που ανακοινωθήκαν στην ΔΕΘ, υποχρεωτική στράτευση στα 18, πιθανότητα αύξησης της στρατιωτικής θητείας, συνεισφορά πανεπιστημιακής έρευνας στην στρατιωτική αναβάθμιση). Η κοινωνική αποδοχή του επιδιώκεται να ενισχυθεί με την ανάδειξή του ως σωτήρα και προστάτη, από τον εξωτερικό και εσωτερικό εχθρό. Επιχειρείται να διαστρεβλωθεί η πραγματική του εικόνα, δηλαδή ότι αποτελεί έναν μηχανισμό πειθαρχίας, που προτάσσει την ιεραρχία, την υποταγή, τους έμφυλους διαχωρισμούς. Ένα μηχανισμό που επιδιώκει να ενώσει τους από τα κάτω με την ταμπέλα του έθνους και του κράτους, αλλά και γύρω από το μίσος σε αυτόν/ή που έτυχε να γεννηθεί από την άλλη πλευρά των συνόρων.
Στην προοπτική οι δύο εθνικοί στρατοί να αρχίσουν την αλληλοσφαγή, δεν ξεχνάμε πως ο πόλεμος είναι “η προέκταση της πολιτικής με άλλα μέσα”. Η ένοπλη σύγκρουση είναι η κατάληξη διαφόρων άλλων συγκρούσεων που έχουν ήδη προηγηθεί (οικονομικών, πολιτικών, εθνικιστικής προπαγάνδας). Γι’ αυτό μπροστά στην προοπτική ελληνοτουρκικού πολέμου (αλλά και κάθε διακρατικού πολέμου) δεν υπάρχει κάποια πλευρά που είναι δίκαιη, αμυνόμενη, θύμα και πρέπει να την υπερασπιστούμε. Δεν υπάρχει τίποτα που να ενώνει τους εκμεταλλευτές και καταπιεστές οποιαδήποτε και αν είναι η εθνότητά τους, με τους/ις εκμεταλλευόμενους/ες και καταπιεζόμενους/ες ώστε να πολεμήσουν μαζί τους. Μας χωρίζουν όμως τα πάντα , η ταξική θέση, η δυνατότητα επιβίωσης, το ότι για μας θα είναι μόνο θετική και ελπιδοφόρα η προοπτική της καταστροφής του υπάρχοντος και η οικοδόμηση μιας άλλης ζωής ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.
Για αυτό αγωνιζόμαστε και σε περίοδο “ειρήνης” και στην περίπτωση πολέμου ενάντια σε κάθε κράτος, απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης και εκμετάλλευσης, χωρίς καμία υποταγή στην εθνική ενότητα. Προχωράμε σε αρνήσεις στράτευσης, συγκρουόμαστε με τον στρατό και την πολεμική βιομηχανία. Σαμποτάρουμε την προετοιμασία του πολέμου και τον εθνικό πόλεμο. Αρνούμαστε να αλληλοσκοτωθούμε για τα συμφέροντα των αφεντικών και την δόξα της πατρίδας. Συνεχίζουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, ενάντια στον μιλιταρισμό, τη λεηλασία της φύσης, την πατριαρχία μέχρι την ολική απελευθέρωση.
Γιατί ο δικός μας πόλεμος, ο μόνος πόλεμος που αξίζει να αγωνιστούμε είναι ο πόλεμος για την κοινωνική και ταξική επανάσταση. Για να ανοίξει ο δρόμος για την αναρχία. Μια κοινωνία ελευθέριας, ισότητας, αλληλεγγύης που να απλώνεται σε όλον τον πλανήτη.
Σε Ελλάδα και Τουρκία μαζικές αρνήσεις στράτευσης και ανυποταξία
Κάτω τα κράτη και οι στρατοί αγώνας για επανάσταση σε ολάκερη την γη
