Aντιπολεμική πορεία Τρίτη 15 Μαρτίου 18:30 | Μοναστηράκι
Ούτε στην Ουκρανία ούτε και πουθενά δεν πολεμάμε για τα αφεντικά
Τα ξημερώματα της Πέμπτης 24/2 το Ρώσικο κράτος ξεκίνησε επίθεση ευρείας κλίμακας στα ουκρανικά εδάφη. Ένας αιματηρός πόλεμος έχει ξεκινήσει με εκατοντάδες νεκρούς ήδη από τις πρώτες μέρες.
Ο πόλεμος αυτός προετοιμάζονταν το τελευταίο διάστημα αφού με επίκεντρο την Ουκρανία εξελισσόταν μια πολεμική προετοιμασία τεράστιων κρατικών σχηματισμών. Η.Π.Α και Ρωσία με τους συμμάχους τους συγκέντρωναν τις προηγούμενες βδομάδες μεγάλο αριθμό στρατευμάτων στην Ουκρανία και την Ευρώπη συνολικότερα και βομβάρδιζαν τον δημόσιο λόγο με ένα κλίμα πολεμικών σεναρίων και εθνικισμού.
Όπως σε κάθε διακρατικό ανταγωνισμό κάθε πλευρά επιχειρεί να φανεί ως η αμυνόμενη και ως αυτή που είναι πιο δίκαια από την άλλη.
Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ με πρωταγωνιστές τις Η.Π.Α αυτοπαρουσιάζονται ως «οι υπερασπιστές της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» σε αντίθεση με τον «αυταρχισμό της Ρωσίας ». Κλασσική ρητορική που χρησιμοποιήθηκε σε πολλούς πολέμους με πιο πρόσφατη τον κύκλο επεμβάσεων στην μέση ανατολή που οδήγησαν σε εκατομμύρια νεκρούς.
Από την άλλη, το ρώσικο κράτος ξαναζεσταίνει και αυτό την (από εποχής ΕΣΣΔ) ρητορική που το θέλει σε άμυνα απέναντι στην επεκτατική δύση, επιχειρώντας να ψαρέψει συμμάχους κι υποστήριξη .
Κάθε πλευρά με αφορμή το Ουκρανικό ζήτημα επιχειρεί να βγει κερδισμένη σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο στην κούρσα για την παγκόσμια κυριαρχία.
Οι Η.Π.Α με την άνοδο των δημοκρατικών και του Μπάϊντεν θεωρούν πως έχουν περιορίσει τον κίνδυνο εξεγέρσεων στο εσωτερικό της χώρας, όπως αυτόν του 2019 και πως μπορούν να παρουσιάζουν πιο πειστικά μια εικόνα «χώρας που έχει αφήσει πίσω της τον διχαστικό Τραμπ».Άλλωστε η πολεμική προετοιμασία επιχειρεί μέσω οικονομικών συμφερόντων, ισχυροποίησης της θέσης και κυριαρχίας, προώθησης του πατριωτισμού, εθνικισμού να δημιουργήσει τις συνθήκες κοινωνικής ειρήνης και την παύση κάθε αντίστασης και αντίδρασης. Την ίδια ώρα που οι κρατικές δολοφονίες και η ταξική και κοινωνική καταπίεση των από τα κάτω συνεχίζονται αμείωτες.
Το Ρώσικο κράτος νιώθει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση λόγω της αναβάθμισης των οπλικών του συστημάτων, την πολιτική κρίση που κυριάρχησε στις Η.Π.Α τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και στους ισχυρούς κλονισμούς της ενότητας του ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα, χτίζει ισχυρότατες συμμαχίες με το Κινεζικό κράτος και το Ιράν .Τέλος, ποντάρει σε ένα ισχυρό φιλορωσικό αίσθημα που κυριαρχεί σε αρκετές χώρες της δύσης. Ένα αίσθημα που χτίστηκε στην εποχή που το εξουσιαστικό καπιταλιστικό καθεστώς της ΕΣΣΔ παρουσιάζονταν από μεγάλα κομμάτια της αριστεράς ως μια κομμουνιστική ουτοπία και συνεχίστηκε στην εποχή Πούτιν με την λογική «πως όποιος πολέμα των ιμπεριαλισμό των Η.Π.Α είναι το λιγότερο κακό και πρέπει να τον στηρίξουμε» . Τέλος, το ρωσικό κράτος και κεφάλαιο γνωρίζουν πολύ καλά την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από αυτούς,γεγονός που επηρεάζει ήδη πλατιά κομμάτια των από τα κάτω, πόσο μάλλον σε ένα ενδεχόμενο πολέμου.
Πάρα τις ενστάσεις χωρών που έχουν οικονομικές σχέσεις με την Ρωσία (Γερμάνια ,Γαλλία) οι διακρατικοί μηχανισμοί και συμφωνίες ενεργοποιούν διάφορες χώρες στην κατεύθυνση της πολεμικής προετοιμασίας. Έτσι, το ελληνικό κράτος και αυτό με τις στρατιωτικές βάσεις της συμμαχίας που φέρει, αλλά και τις διακρατικές συμφωνίες με Γαλλία, Η.Π.Α. δεν θα μείνει αμέτοχο στην επιφαινόμενη συμπλοκή.
Η διακρατική διαμάχη γύρω από την Ουκρανία και το πολεμικό κλίμα που στήνεται εξυπηρετούν έναν ακόμα σημαντικό σκοπό. Τον αποπροσανατολισμό των εκμεταλλευόμενων ,την προετοιμασία του αλληλοσκοτωμού ώστε, να εξασφαλιστεί ότι δεν θα απαντήσουν στον πόλεμο κράτους και αφεντικών που δέχονται. Γεγονός ακόμα πιο χρήσιμο στην σημερινή συγκύρια, όπου με αφορμή την οικονομική και πολιτική κρίση που ενισχύεται σε παγκόσμιο επίπεδο, οι εξεγέρσεις που ξεσπάν τα τελευταία χρόνια είναι αλλεπάλληλες. Εύκολα εντοπίζει καμία/νείς ότι ανά κάποιους μήνες τα ΜΜΕ διαχέουν στον δημόσιο λόγο την απειλή πολέμου είτε αυτός είναι Ελλάδα-Τουρκία, κάποια επίθεση στην δύση από την Βόρειο Κορέα, την κατάσταση στην Συρία, οι τζιχαντιστές κοκ.
Η διαρκής πολεμική απειλή και ο πόλεμος ικανοποιεί ένα τεράστιο κομμάτι της πολεμικής βιομηχανίας. Το οποίο συνεχώς αναβαθμίζει τεχνολογικά τα οπλικά συστήματα επίθεσης και άμυνας. Επίσης, ενισχύεται και νομιμοποιείται η παρακολούθηση των <<πολιτών>>, οι βάσεις δεδομένων κτλ. Έτσι λοιπόν το κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στην παραγωγή όπλων και συστημάτων παρακολούθησης κερδοφορεί πάνω στην ζήτηση από την μία και επιδιώκει την χρήση των προϊόντων τους ώστε να συνεχίζεται ο κύκλος της παραγωγής-κατανάλωσης-υπερσυσσώρευσης. Επίσης, οι κατασκευαστικές εταιρείες με τη σειρά τους επωφελούνται οικονομικά από την ανοικοδόμηση μιας <<πληγείσας περιοχής>>.
Τώρα που η αλληλοσφαγή των διακρατικών στρατοπέδων να άρχισε , δεν ξεχνάμε πως ο πόλεμος είναι “η προέκταση της πολιτικής με άλλα μέσα”. Η ένοπλη σύγκρουση είναι η κατάληξη διαφόρων άλλων συγκρούσεων που έχουν ήδη προηγηθεί (οικονομικών, πολιτικών, εθνικιστικής προπαγάνδας). Γι’ αυτό μπροστά στον πόλεμο που ξεκίνησε στην Ουκρανία (αλλά και κάθε διακρατικού πολέμου) δεν υπάρχει κάποια πλευρά που είναι δίκαιη, αμυνόμενη, θύμα και πρέπει να την υπερασπιστούμε. Δεν υπάρχει τίποτα που να ενώνει τους εκμεταλλευτές και καταπιεστές οποιαδήποτε και αν είναι η εθνότητά τους, με τους/ις εκμεταλλευόμενους/ες και καταπιεζόμενους/ες ώστε να πολεμήσουν μαζί τους. Μας χωρίζουν όμως τα πάντα , η ταξική θέση, η δυνατότητα επιβίωσης, το ότι για μας θα είναι μόνο θετική και ελπιδοφόρα η προοπτική της καταστροφής του υπάρχοντος και η οικοδόμηση μιας άλλης ζωής.
Για αυτό αγωνιζόμαστε και σε περίοδο “ειρήνης” και στην περίπτωση πολέμου ενάντια σε κάθε κράτος, απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης και εκμετάλλευσης, χωρίς καμία υποταγή στην εθνική ενότητα. Προχωράμε σε αρνήσεις στράτευσης, συγκρουόμαστε με τον στρατό και την πολεμική βιομηχανία. Σαμποτάρουμε την προετοιμασία του πολέμου και τον εθνικό πόλεμο. Αρνούμαστε να αλληλοσκοτωθούμε για τα συμφέροντα των αφεντικών και την δόξα της πατρίδας. Συνεχίζουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, ενάντια στον μιλιταρισμό, τη λεηλασία της φύσης, την πατριαρχία μέχρι την ολική απελευθέρωση.
Γιατί ο δικός μας στόχος, είναι ο αγώνας για την κοινωνική και ταξική επανάσταση και για αυτόν αξίζει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις. Για να ανοίξει ο δρόμος για την αναρχία. Μια κοινωνία ελευθέριας, ισότητας, να απλώνεται σε όλον τον πλανήτη.
Αλληλεγγύη σε όσες/ους καταπιεσμένες/ους πληρώνουν το τίμημα του πολέμου και αγωνίζονται εναντίον του.
Κάτω τα κράτη και οι στρατοί αγώνας για επανάσταση σε ολάκερη την Γη
