Ενάντια στον πόλεμο και στην “ειρήνη” τους δεν θα πληρώσουμε και αυτή την κρίση τους
Μέσα σε μια δεκαετία αλλεπάλληλων κρίσεων (χρηματοπιστωτικής, υγειονομικής, πολιτικής, ενεργειακής, κλιματικής) και την διαρκή προσπάθεια κρατικής-καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης για την διαχείρισή τους, βλέπουμε τη ζωή μας να κατρακυλά σε σημείο που ακόμα και η επιβίωσή μας καθίσταται αμφίβολη. Στη νέα “κανονικότητα” που μας επιβάλλουν το κράτος και τα αφεντικά, μια διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης, καλούμαστε να πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα των κρίσεων ώστε να “επανεκκινήσει” η οικονομία, να έρθει η “ανάπτυξη”, να σωθεί η ανθρωπότητα από την κλιματική αλλαγή. Καλούμαστε να σώσουμε τις τράπεζες από τη χρεωκοπία, να καλύψουμε την κατάρρευση των εφοδιαστικών αλυσίδων, να στηρίξουμε την παραγωγή και τις αγορές. Καλούμαστε να στηρίξουμε την επιβίωση ενός συστήματος που μας εκμεταλλεύεται και μας καταπιέζει τόσο σε εποχές ανάπτυξης όσο και σε εποχές κρίσεων.
Προκειμένου να στηριχθεί η επιβίωση και η κερδοφορία των αφεντικών, αναγκαζόμαστε να επιβιώσουμε με μισθούς 650 ευρώ, με επίδομα ανεργίας 400 ευρώ ή, ακόμα χειρότερα, χωρίς καν αυτά αν είμαστε άνεργοι/ες ή μετανάστες/στριες. Για όσους/ες “τυχερούς/ες” εργαζόμαστε, πέρα από τις διαρκείς μειώσεις των μισθών, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα διευρυμένα, εντατικοποιημένα και ελαστικά ωράρια εργασίας, τη θεσμοθέτηση της τηλεργασίας, την εξίσου ελαστική και επισφαλή απασχόληση, τις εργατικές δολοφονίες στα κάτεργα των αφεντικών. Ως επισφράγισμα των παραπάνω ήρθε ο νόμος Χατζηδάκη, ο οποίος στοχοποίησε ταυτόχρονα, τη συνδικαλιστική δράση και τις απεργίες. Με τις τιμές στα super market να αυξάνουν διαρκώς, τα ενοίκια να γίνονται απλησίαστα, τα καύσιμα και την ενέργεια να έχουν γίνει είδος πολυτελείας, το κόστος των εισιτηρίων και των μετακινήσεών μας να αυξάνεται διαρκώς, είναι αδύνατο για οποιονδήποτε να επιβιώσει αξιοπρεπώς. Επιπρόσθετα στα παραπάνω, η κρατική διαχείριση της Covid 19 έθεσε για ακόμη μια φορά το ζήτημα της υγείας και των δομών της στο δημόσιο διάλογο. Η πάγια επιδίωξη ιδιωτικοποίησής της από κράτος και αφεντικά, έρχεται στο σήμερα να επιβληθεί ως λύση για την ασθένεια του κορωνοϊού, υπό το πρόσχημα συνεργασίας δημόσιου και ιδιωτικού. Προέκταση αποτελεί η νέα διάταξη που οδηγεί στον αποκλεισμό των ανασφάλιστων από την συνταγογράφηση μέσω ιδιωτών γιατρών.
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ήρθε να οξύνει τις προϋπάρχουσες συνθήκες κρίσης και να επιδεινώσει τη θέση της τάξης μας. Τους πολέμους δεν τους επιλέγουν, ούτε τους επιβάλλουν οι εκμεταλλευόμενοι /ες και καταιεσμένοι/ες, όμως αυτοί και αυτές είναι που καλούνται να πληρώσουν τις συνέπειες: με τη ζωή ή με τον ξεριζωμό τους στις εμπόλεμες χώρες, με την περαιτέρω εξαθλίωση τους στις υπόλοιπες. Αν οι τιμές των καυσίμων, της ενέργειας, των πρώτων υλών και των τροφίμων εκτινάχθηκαν μετά την έναρξη του πολέμου, δεν σημαίνει ότι δεν γινόταν το ίδιο εδώ και πολλά χρόνια. Σε αντίθεση με το κρατικό / καπιταλιστικό αφήγημα και τις φιλελεύθερες προβλέψεις περί μείωσης των τιμών λόγω ανταγωνισμού, η πλήρης εμπορευματοποίηση της ενέργειας εκτίναξε τις τιμές παγκοσμίως, επηρεάζοντας όλους τους καπιταλιστικούς κλάδους, μεταφέροντας όλο το οικονομικό βάρος στους από τα κάτω. Και αυτό, βέβαια, είχε ξεκινήσει πολύ πριν το ξέσπασμα του πολέμου. Εκεί που άρχιζε να ωριμάζει εμπορικά και η μετάβαση στις πιο ¨πράσινες¨ μορφές ενέργειας, οι οποίες προσέφεραν ένα εναλλακτικό μονοπάτι γεμάτο κέρδη για το κεφάλαιο, με κύριο πρόσχημα τη δήθεν προστασία του περιβάλλοντος. Στα πλαίσια της καπιταλιστικής πράσινης ανάπτυξης, ουσιαστικά κληθήκαμε και εμείς με ειδικούς φόρους και εισφορές να συνεισφέρουμε στις επιχορηγήσεις που δίνονται στις εταιρίες που δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά σε αυτό το τομέα, για να δούμε τα δάση και τα βουνά μας αποψιλωμένα, γεμάτα με φορτηγά και ανεμογεννήτριες. Βέβαια, τώρα που η παγκόσμια ενεργειακή κρίση άλλαξε τελείως τα δεδομένα, γίνεται στροφή προς τις ΗΠΑ για φυσικό αέριο, ενώ παρατείνεται η λειτουργία των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ. Παράλληλα, επανεξετάζονται τα “ξεχασμένα” κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που ίσως κρύβονται στο υπέδαφος της χώρας. Είναι ξεκάθαρο ότι το μόνο χρώμα που έχει η ενέργεια, είναι το χρώμα του χρήματος που αποφέρει σε αυτούς που την κατέχουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη και οι οποίοι ρυθμίζουν τη τιμή της, ανάλογα με τα κέρδη τους.
Η κατακόρυφη άνοδος των ενοικίων δεν σχετίζεται με τον πόλεμο. Ξεκίνησε προ δεκαετίας, όταν ολόκληρα τετράγωνα αγοράστηκαν από επενδυτές για να τα εκμεταλλευτούν τουριστικά. Τα σπίτια μετατράπηκαν από χώρους κατοικίας σε επενδυτικά προϊόντα, τόσο από τις διάφορες τουριστικές εταιρίες και τους μικροϊδιοκτήτες που είδαν στον τουρισμό την ευκαιρία τους και γρήγορο και εύκολο χρήμα, όσο και από τις τράπεζες μέσω της απελευθέρωσης των πλειστηριασμών. Παράλληλα, μέσω του “εξευγενισμού” ολόκληρων περιοχών (gentrification), άνθρωποι της τάξης μας εκδιώκονται άμεσα ή έμμεσα από τις κατοικίες τους, ώστε οι περιοχές τους να “αναβαθμιστούν” εμπορικά και τουριστικά με σκοπό τη μεγιστοποίηση των κερδών των αφεντικών. Η κατάληξη είναι η αδυναμία της τάξης μας να έχει πρόσβαση σε οικονομικά βιώσιμη στέγαση.
Δεν υπάρχουν αδιέξοδα όμως για την αστική δημοκρατία. Ήδη έχει ξεκινήσει η συζήτηση για τις επερχόμενες εκλογές που θα λύσουν όλα μας τα προβλήματα. Οι εκλογές αποτελούσαν πάντα βαλβίδα κοινωνικής αποσυμπίεσης στις αστικές δημοκρατίες. Νέοι και παλιοί σωτήρες εμφανίζονται για να υποσχεθούν τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας, να διοχετεύσουν τη συσσωρευμένη κοινωνική οργή στα ακίνδυνα για τα αφεντικά εκλογικά κανάλια, να δώσουν την ψευδαίσθηση της “τιμωρίας” της προηγούμενης κυβέρνησης και της επιβράβευσης της επόμενης για τα όμορφα “θα” που χρησιμοποίησε. Η γελοιότητα των εξαγγελλόμενων “παροχών” θα μπορούσε μάλλον να συμπυκνωθεί στις υποσχέσεις για αυξήσεις 2-5% τη στιγμή που ο πληθωρισμός τρέχει με 8%.
Από τη μεριά μας, ως αναρχικοί/ες δεν είχαμε ποτέ την ψευδαίσθηση ότι είτε οι εκλογές, είτε οποιαδήποτε δεξιά ή αριστερή κρατική διαχείριση μπορούν να επιφέρουν οποιαδήποτε βελτίωση της ζωής μας. Αναγνωρίζουμε ότι οι καθημερινοί, μαχητικοί και αδιαμεσολάβητοι κοινωνικοί/ταξικοί αγώνες, η ταξική αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια, η συλλογικοποίηση και η οργάνωσή μας σε ταξικά σωματεία βάσης, σε συνελεύσεις γειτονιάς, οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι απαλλοτριώσεις, οι καταλήψεις στέγης, η βίαιη απάντηση απέναντι στην κρατική-καπιταλιστική βία είναι ο μόνος τρόπος να στηθούν πραγματικά αναχώματα στην κρατική-καπιταλιστική επέλαση.
Ακόμα όμως και οι μικροβελτιώσεις που μπορούμε να πετύχουμε μέσα από αυτούς τους αγώνες, δεν μας είναι αρκετές. Στοχεύουμε στην πλήρη καταστροφή του κράτους, του κεφαλαίου και κάθε εξουσιαστικής σχέσης. Αγωνιζόμαστε για τη δημιουργία μιας ακρατικής, αταξικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Να μετατρέψουμε τις κρίσεις και τους πολέμους τους σε κοινωνική επανάσταση
Μαχητικοί κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες
Αναρχικές συλλογικότητες
