Σαν ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης αναρτήσαμε πανό για τις συλληφθείσες-εντες των προηγούμενων ημερών στις πορείες κι συγκεντρώσεις σε Θεσσαλονίκη κι Αθήνα. Δύναμη σε όσες κι όσους αγωνίζονται ενάντια στους κρατικούς σχεδιασμούς για την εκπαίδευση κι την πανεπιστημιακή αστυνομία.
Πανεπιστημιακή αστυνομία: η επιχείρηση πλήρους πολιτικής αποστείρωσης των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων
Το πανεπιστήμιο από την ίδρυσή του αποσκοπεί στην παραγωγή έρευνας, εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού και ατόμων με καθορισμένες ιδέες, τρόπο σκέψης κοκ. Στον καπιταλισμό , η έρευνα και ο τρόπος ο οποίος παράγεται, αποσκοπούν στη μεγιστοποίηση του κέρδους των αφεντικών, ενώ παράλληλα, το πανεπιστήμιο ως ιδεολογικός μηχανισμός επιχειρεί να εμφυσήσει την κυρίαρχη ιδεολογία. Στον ελλαδικό χώρο, ο συνδυασμός των δραστήριων φοιτητικών αγώνων του παρελθόντος και η νομική αναγνώριση του ασύλου, διαμόρφωσαν μια συνθήκη στην οποία ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος ανέπτυξαν πολύ έντονη παρουσία στις σχολές. Αποτέλεσαν και αποτελούν προπύργια μαχητικών αγώνων και εξεγερσιακών γεγονότων στο ιστορικό συνεχές της αντίστασης και ανυπακοής στο κυρίαρχο status quo. Μια πολύ ενοχλητική συνθήκη για το κράτος που επιδιώκει ανέκαθεν να την καταστείλει, να την ενσωματώσει, να αλλοιώσει την παρακαταθήκη της.
Η επιστήμη και κατ’ επέκταση η έρευνα, δεν μπορεί να διαχωριστεί από το κόσμο στον οποίον παράγεται. Στον καπιταλιστικό κόσμο στον οποίον ζούμε, το τι είναι χρήσιμο και τι όχι, το ορίζει η κερδοφορία των αφεντικών και ο επιβαλλόμενος από τα πάνω τρόπος σκέψης. Έτσι, στο σήμερα η επιστήμη προωθεί την ολοένα και περισσότερο εξειδίκευση της γνώσης που εξασφαλίζει κέρδος στους από τα πάνω, μέσω της εξατομίκευσης και διάσπασης των συλλογικών εργατικών διεκδικήσεων. Είναι επομένως, υποκριτικό να μιλάμε για ουδετερότητα της επιστήμης, όταν ακόμα και ο τρόπος που διεξάγεται η έρευνα γίνεται με γνώμονα την επέκταση των εξουσιαστικών πρακτικών και την υπερσυσσώρευση της οικονομικής ελίτ. Επιπρόσθετα, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της «ουδέτερης» έρευνας ασχολείται με την εξέλιξη των πολεμικών μηχανών, των κατασταλτικών σχεδιασμών , την λεηλασία και καταστροφή του φυσικού κόσμου.
Οι διαχρονικοί κρατικοί σχεδιασμοί για τα πανεπιστήμια , που γίνονται ακόμα πιο έντονοι μέσα στα τελευταία 2 νομοσχέδια, αφορούν την καταστολή και τον έλεγχο των πολιτικών διαδικασιών και την αποστείρωση
των πανεπιστημιακών χώρων (ΟΠΠΙ, κάμερες , τουρνικέ). Ταυτόχρονα στοχεύουν στην πιο έντονη πειθάρχηση των φοιτητ(ρι)ών (πειθαρχικές διώξεις), την άμεση σύνδεση με την αγορά για την κάλυψη των αναγκών σε εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό και την περεταίρω ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και των παροχών που μέχρι πρότινως ήταν δωρεάν, την διευκόλυνση της διεξαγωγής ερευνητικών προγραμμάτων που εξυπηρετούν αστυνομία και στρατό. Προφανώς, δεν ήρθαν τα τελευταία νομοσχέδια να φέρουν τα πάνω κάτω, οι σχεδιασμοί είναι κρατικοί και προωθούνται από όλες ανεξαρτήτως τις κυβερνήσεις. Μη ξεχνάμε για παράδειγμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, εισήγαγε security στις σχολές, προχώρησε σε περίφραξη και τοποθέτηση καμερών σε πανεπιστήμια (όπως στην Πάτρα) και άνοιξε των ασκό του Αιόλου στην ιδιωτικοποίηση μέσα από τα ιδιωτικά ξενόγλωσσα μεταπτυχιακά (Νόμος Γαβρόγλου).
Το νέο νομοσχέδιο προβλέπει την ακόμα πιο στενή σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά, στο όνομα της ανάπτυξης, των νέων θέσεων εργασίας και την οικονομική ευμάρεια. Είναι προφανές ότι η γνώση που θα παραχθεί, θα καταλήξει στις τσέπες των μεγαλοκαθηγητάδων και των αφεντικών. Την ίδια στιγμή ένα μεγάλο κομμάτι μεταπτυχιακών και διδακτόρων εργάζεται (και θα συνεχίσει να εργάζεται) στα πανεπιστήμια σε μια συνθήκη πλήρους αορατοποίησης με πενιχρούς ή και καθόλου μισθούς, χωρίς ασφάλιση, με ελαστικά ωράρια εργασίας. Η οποιαδήποτε ανάπτυξη θα γίνει στις πλάτες αυτού του κόσμου, ο οποίος δεν έχει να κερδίσει τίποτα από αυτή. Παράλληλα, η εντατικοποίηση των τεχνοκρατικών μορφών διδασκαλίας, στοχεύει στο να αποκτήσουν οι φοιτητές/τριες την << κατάλληλη>> εργασιακή νοοτροπία που θα τις οδηγήσει να γίνουν καλά στελέχη, είτε πειθήνιες εργάτριες. Το πανεπιστήμιο ανέκαθεν προωθεί ανταγωνιστικές , ατομικιστικές και καριερίστικες λογικές.
Αυτές τις κρατικές πολιτικές αναδιάρθρωσης των πανεπιστημίων, έρχεται να συμπληρώσει η ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Με αυτό το μέτρο, επιχειρείται επί της ουσίας, να εξαλειφθεί κάθε μορφή αντίστασης, να εκκενωθούν οι καταλήψεις, να μπλοκαριστεί η δυνατότητα διεξαγωγής συνελεύσεων και κάθε είδους κινηματικών εκδηλώσεων. Αυτό φαίνεται με σαφή τρόπο στο κατασταλτικό κρεσέντο μέσα στα πανεπιστήμια ανά τα χρόνια (εκκενώσεις κατειλημμένων πρυτανειών ΑΠΘ, ΕΜΠ και χώρων στέκι ΑΣΟΕΕ, στέκι Βιολογικό, επιθέσεις μπάτσων σε αγωνίστριες εντός των σχολών κτλπ )
Με την παρουσία μπάτσων στα πανεπιστήμια, το κράτος θα μπορεί να κάμψει πιο εύκολα κάθε αντίσταση στα πλαίσια της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Σημαντικό κομμάτι κόσμου έρχονται σε πρώτη επαφή με πολιτικά δρώμενα μέσα από τα στέκια/σχήματα/ομάδες σχολών, προβληματίζεται για το υπάρχον, το αμφισβητεί και αγωνίζεται για έναν καλύτερο κόσμο. Η καταστολή αυτών, στοχεύει στον δραστικό περιορισμό των ανθρώπων που θα αμφισβητούν τις προθέσεις των κυρίαρχων. Παράλληλα, επιχειρεί να δημιουργήσει ασφυξία στον αναρχικό, αντιεξουσιαστικό χώρο, ο οποίος χρησιμοποιεί σαν κέντρα συνελεύσεων και αγώνα τους χώρους των πανεπιστημίων.
Η εναντίωση στην Ο.Π.Π.Ι , και στη ολοένα εντονότερη ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, δεν σημαίνει ότι τασσόμαστε υπέρ της υπεράσπισης του δημοσίου πανεπιστημίου. Καθετί δημόσιο ανήκει και ελέγχεται από το
κράτος, κατά συνέπεια αναπαράγει την κυρίαρχη ιδεολογία του ατομισμού, του ανταγωνισμού, του ελέγχου, του εξαναγκασμού, του πατριωτισμού, των διαχωρισμών και της ιεραρχίας. Όλη την διάκριση σε χειρονακτική και πνευματική εργασία, την ιεραρχική διάκριση διευθυντή/δασκάλου που κατέχει την γνώση και εξουσία και διευθυνόμενου-μαθητή που υπακούει. Ενώ, οι ταξικές διακρίσεις του κόσμου στον οποίον ζούμε, υπάρχουν και στα πανεπιστήμια. Καθοριστικός ρόλος για την είσοδο όσο και την αποφοίτηση ενός ατόμου από αυτά, είναι η οικονομική δυνατότητα της οικογένειας του να το στηρίξει . Τόσο πληρώνοντας υπέρογκα ποσά στα φροντιστήρια, όσο και στα έξοδα διαβίωσης στα χρόνια των σπουδών. Το κράτος έχει φροντίσει οι θέσεις σε ελεύθερη διαμονή και σίτιση να μην επαρκούν, εξασφαλίζοντας το εισόδημα των εμπόρων κατοικίας.
Aγωνιζόμαστε ενάντια στην πειθάρχηση, τον έλεγχο, την καταστολή, την ταξική εκμετάλλευση. Επιδιώκουμε κοινούς αγώνες εντός των πανεπιστημίων με τις εργαζόμενες/ους που συχνά είναι αόρατες, τις φοιτήτριες/ες, τις καθαρίστριες, τους μεταπτυχιακούς και διδάκτορες, τους μάγειρες και όλες/όλους αυτές που γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και καταπίεσης από κράτος και αφεντικά. Επιδιώκουμε όλα τα κομμάτια των από τα κάτω να αγωνίζονται σε κάθε πτυχή της ζωής τους ενάντια στον υπάρχον κόσμο . Αγωνιζόμαστε για την αναρχία μια κοινωνία χωρίς κράτος, αφεντικά και εξουσία. Για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤA ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΑ , ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ
ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ , ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ , ΟΡΙΖΟΝΤΙΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ
