Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία είναι αγώνας ενάντια σε κάθε εξουσία
Ο αγώνας ενάντια στη πατριαρχία είναι αγώνας ενάντια σε κάθε εξουσία
Το κράτος ως εξουσιαστικός μηχανισμός για να διατηρήσει την κυριαρχία των αφεντικών στους από τα κάτω προωθεί τις διαιρέσεις. Διαιρέσεις ταξικές ,εθνικές και φυλετικές που αποκλείουν τους «ξένους», υποτιμούν τους οικονομικά αδύναμους, προβάλλοντας παράλληλα την εθνική ενότητα και τον πατριωτισμό σαν τις μόνες ενωτικές ταυτότητες. Διαιρέσεις θρησκευτικές, σεξουαλικής προτίμησης και έμφυλες που παράγουν μεταξύ άλλων την πατριαρχία και την αντρική κυριαρχία πάνω στις ζωές και τα σώματα των γυναικών.
Όλες αυτές οι διαιρέσεις και η ιδεολογία που της υποστηρίζει, διαχέονται μέσω των μηχανισμών του κράτους στους από τα κάτω με σκοπό οι τελευταίοι να τα αναπαράγουν.
Η πατριαρχία ως βασικός πυλώνας της κυρίαρχης ιδεολογίας διασπείρεται από πολλά μέτωπα. Επιστρατεύονται η εκκλησία και γενικότερα η κάθε κυρίαρχη θρησκεία εντός ενός κράτους, τα ΜΜΕ, η εκπαίδευση εντός των σχολικών/πανεπιστημιακών αιθουσών. Ο κυρίαρχος θεσμός της οικογένειας φέρει όλα τα σημεία εξουσίας και έμφυλης καταπίεσης προετοιμάζοντας τα παιδιά να μάθουν τους κανόνες λειτουργίας του κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Μαθαίνουν να είναι υποταγμένα, διδάσκονται την ανισότητα, καθώς δεν μπορεί να εντοπίσει κανείς/μία μια ελευθεριακή αρχή, αλλά μια σχέση εξουσίας γονιών – παιδιών. Ακόμα, εξοικειώνονται με τον ρόλο της γυναίκας μέσα στο σπίτι, να είναι υπεύθυνη για την φροντίδα του νοικοκυριού και των αρρώστων, να είναι ιδιοκτησία του άντρα, γεννημένη να αναπαράγει παιδιά. Επίσης, χτίζει ένα κοινωνικό στερεότυπο για την γυναίκα, η οποία είναι πιστή σύζυγος , όπως και ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν μπορεί να αποκλείει από τα ετεροκανονικά πρότυπα.
Πέρα από την επιρροή της οικογένειας από μικρή ηλικία γαλουχούμαστε σε συγκεκριμένες συμπεριφορές, τις οποίες μιμητίζουμε από τα κινούμενα σχέδια, τα παιχνίδια, το κατηχητικό ή το μάθημα των θρησκευτικών, από τις διάφορες περσόνες στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο. Μαθαίνουμε και ενσωματώνουμε το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε, τι σημαίνει έρωτας, σεξουαλική έκφραση κοκ.
Η επιβολή της κυριαρχίας του κράτους είναι βασισμένη στην αντίληψη πως οι υπήκοοι του ανήκουν . Οι άνδρες πρέπει να είναι έτοιμοι να πολεμήσουν και να σκοτωθούν και οι γυναίκες να γεννήσουν. Οι άμεσες ή έμμεσες απόπειρες να απαγορευτεί η έκτρωση εντάσσονται σε αυτό το πλαίσιο. Τα παραδείγματα είναι πολλά, από την ένταξη μαθημάτων στα σχολικά προγράμματα (πχ πρόσφατα η έγκριση των βίντεο προγεννητικής αγωγής), οι διάφορες καμπάνιες ΜΚΟ, τα συνέδρια γονιμότητας κτλ. Η προώθηση της θεωρίας του αγέννητου παιδιού, δεν αφήνει κανένα περιθώριο επιλογής στην κυοφορία ή όχι. Όποτε επιθυμήσει κάποια τον τερματισμό αυτής, θα συναντήσει τα επικριτικά βλέμματα της οικογένειας και του κοινωνικού περίγυρου, την αμαρτία που θα την στείλει στην μεταθανάτια κόλαση κτλ.
Η δικαιοσύνη του κράτους αποτελεί ένα καθαρά ταξικό, έμφυλο, εξουσιαστικό προνόμιο . Οι <<εσωτερικές απειλές>> αντιμετωπίζονται από το κράτος με το δικαστικό σύστημα/νόμους, φυλακές, σώματα ασφαλείας. Το κράτος έρχεται ως εγγυητής της κοινωνικής ειρήνης και νομιμότητας σε οτιδήποτε συμβεί μέσα στην κοινωνία, ελέγχοντας όλους τους μηχανισμούς και διεκδικώντας το μονοπώλιο της βίας.
Ο νόμος που ψηφίστηκε πρόσφατα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, αποτελεί το πιο πρόσφατο παράδειγμα τεκμηρίωσης των παραπάνω. Η υποχρεωτική συνεπιμέλεια αποτελεί μια επίθεση στις θηλυκότητες και τα ανήλικα άτομα. Ο κακοποιητής σύζυγος θα επιβάλλει την παρουσία του διαρκώς, η διατροφή πλέον γίνεται ακόμα πιο αίολη, αλλά και η γνώμη των παιδιών στο δικαστήριο δεν λαμβάνεται υπόψη. Αυτά είναι μερικά από τα σημεία που φέρνει ο νέος αυτός νόμος. Ρόλος του συντάγματος, της δημοκρατίας, των διαχειριστών του κράτους, του κεφαλαίου είναι να διατηρήσουν το υπάρχον, την ανελευθερία, την ανισότητα, την πατριαρχία. Η υποχρεωτική συνεπιμέλεια είναι ένα ακόμα εμπόδιο στην λήψη της απόφασης τερματισμού ενός γάμου, χέρι χέρι με τον κοινωνικό περίγυρο, την οικονομική εξάρτηση, τις θρησκευτικές επιταγές.
Καπιταλισμός, ιδιοκτησία και πατριαρχία
Ο καπιταλισμός ένα εκμεταλλευτικό οικονομικό σύστημα, που επιβάλλει την μισθωτή σκλαβιά, παγκόσμια, επωφελείται από τις διακρίσεις που παράγει η πατριαρχία. Η ένταξη των γυναικών στην εργασία γίνεται σε ιστορικά σε πρώτο στάδιο, επιτελώντας δουλειές με βάση το φύλο τους, όπως δασκάλα, νοσοκόμα, φύλαξη ανήλικων τέκνων, ηλικιωμένων κοκ. Ωστόσο, μετά από τους παγκόσμιους πολέμους, η ανάγκη εργατικών χεριών, τις ένταξε στην γραμμή παραγωγής. Εκεί τις εκμεταλλεύτηκαν ως φθηνό εργατικό δυναμικό, που πειθαρχείται εύκολα, είτε με την απειλή απόλυσης και την επιστροφή στον εγκλεισμό του σπιτιού, είτε με τη σωματική, λεκτική βία, είτε μέσω της σεξουαλικής κακοποίησης και άλλων παραβιαστικών συμπεριφορών. Παράλληλα, οι εργασία εντός του σπιτιού, δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί καθήκον. Αυτή η ένταξη γυναικών στην παραγωγή συνείσφερε στην κοινωνικοποίησή τους , δεν άλλαξε όμως ποτέ την θέση τους μέσα στην κοινωνία και ακολούθως τις ενέταξε στον θεσμό της μισθωτής σκλαβιάς.
Η λογική του ανήκειν στα πλαίσια της οικογένειας “τα παιδιά μου, η γυναίκα μου κοκ“ συμβαδίζει πλήρως με το υπάρχον κόσμο της ιδιοκτησίας και της συσσώρευσης κεφαλαίου. Τα θηλυκά παιδιά θεωρούνται από τη μια οι μελλοντικές <<νοσοκόμες>> των γηραιών της οικογένειας και από την άλλη το βάρος που πρέπει να φύγει γρήγορα, καθώς είναι επιζήμιο για τον οικονομικό προϋπολογισμό του σπιτιού. Η ιδιοκτησιακή αυτή λογική επιτρέπει οποιαδήποτε συμπεριφορά. Από τη λεκτική και ψυχολογική βία, στους ξυλοδαρμούς, στους βιασμούς, εν τέλει σε οποιαδήποτε παραβιαστική συμπεριφορά.
Πατριαρχία και έμφυλοι διαχωρισμοί
Οι έμφυλες ταυτότητες χτίζουν συγκεκριμένες συμπεριφορικές νόρμες, οι οποίες γαλουχούνται και χτίζονται σταδιακά καθ`όλη τη διάρκεια της ζωής. Η έννοια του “άνδρα κυνηγού” που επιδεικνύει τη ρώμη του, τη περιορισμένη συναισθηματική έκφραση .Η πατριαρχία επιτάσσει αντίστοιχα οι θηλυκότητες να περιμένουν τον πρίγκιπα του παραμυθιού για τον οποίο άκουγαν από μικρή ηλικία.
Μια απόδειξη της αρρενωπότητας είναι η έντονη σεξουαλική ζωή είτε αυτή είναι με τη σύζυγο, σύντροφο είτε με πολλαπλές. Άλλωστε, η σεξουαλική επιθυμία του άνδρα έχει φυσικοποιηθεί πλήρως από την πατριαρχική ιδεολογία σαν ένα έντονο ζωώδες αίσθημα, το οποίο δεν μπορεί παρά να χαίρει άμεσης ικανοποίησης και να οδηγεί στην δικαιολόγηση μη συναινετικών πράξεων. Η τοξικότητα οικοδομείται και στις πιέσεις για γρήγορη έναρξη της σεξουαλικής συνεύρεσης από το οικογενειακό περίγυρο συνεπικουρούμενο από το υπόλοιπο περιβάλλον. Η επίδειξη των σεξουαλικών αποδόσεων και των σεξουαλικών συντρόφων από τους cis straight άνδρες γίνεται ένα διαρκές στοίχημα εμμονικής στοχοπροσήλωσης.
Η θεώρηση της ύπαρξης του ασθενούς φύλου που χρήζει προστασίας, είναι άλλη μια πτυχή ανισότητας και ιεραρχίας. Αυτό που βρίσκεται στην κορυφή της εξουσιαστικής πυραμίδας, θα πρέπει να υπενθυμίζει αρκετά συχνά τη θέση ισχύος του. Θα προσπαθεί πάντοτε να την επεκτείνει σε νέα πεδία. Στο πεδίο της πατριαρχίας η σιδερένια πυγμή του κυρίαρχου αρσενικού κρέμεται πάντα σαν δαμόκλειο σπάθη είτε αποτελεί τον πατέρα, παππού, σύζυγο, αδερφό, είτε τον παπά και τον οποιοδήποτε συγγενή.
Καθημερινά οι γυναίκες και όσες ,όσα δεν εμπίπτουν στα κυρίαρχα πρότυπα βιώνουν την πατριαρχία. Από τις προτροπές να είναι πιο ευχάριστες και χαμογελαστές με ότι ακούσουν, στο πως θα ντυθούν, πως θα σκεφτούν, πως και πότε θα νοιώσουν εγγύτητα με κάποιον άλλο ή κάποια άλλη, πότε θα συνευρεθούν σεξουαλικά και πως. Θα πρέπει να μάθουν πότε να μιλούν και πόσο, αν θα είναι οικονομικά εξαρτημένες, πόσα σεξιστικά αφεντικά θα πρέπει να ανεχθούν. Να λένε πάντα ναι στις ερωτικές επιθυμίες γιατί μόνο έτσι θα τον κρατήσουν, να μην παραπονιούνται για το ξύλο “άνδρας είναι θα πει και μια κουβέντα παραπάνω“.
Η ενδυνάμωση των γυναικών, των ατόμων με διαφορετική σεξουαλικότητα και ταυτότητα φύλου πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα. Η φροντιστικότητα στην διπλανή μας είτε είναι φίλη, είτε γνωστή, είτε γειτόνισσα να αποτελεί βαθιά αξιακή δράση. Η όξυνση των αντανακλαστικών στον εντοπισμό προβληματικών καταστάσεων και η εμπλοκή, δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβίζει. Όσο το ένα θα έχει δίπλα του το άλλο, όσο πιο ανοιχτά θα θέτονται ζητήματα τέτοιας φύσεως, όσο πιο μαχητικά θα απαντιούνται, τόσο θα ανοίγουμε τον δρόμο. Ο υπάρχον κόσμος δεν μπορεί να γίνει καλύτερος, μέχρι την καταστροφή του όμως, δεν πρέπει να αφεθεί άλλη σπιθαμή γης σε όσους φέρουν πατριαρχικές, σεξιστικές, μισογύνικες, τρανσφοβικές συμπεριφορές και αντιλήψεις. Για να περάσει ο φόβος στους απέναντι, μέχρι την ολική απελευθέρωση, ανυποχώρητοι μαχητικοί αγώνες. Έως την καταστροφή κράτους, κεφαλαίου ,κυρίαρχων εξουσιαστικών σχέσεων και πατριαρχίας. Εως την αναρχία.
Η πατριαρχία είναι καθεστώς , όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός
Ενάντια σε κράτος και πατριαρχία , για την χειραφέτηση και την αναρχία
