Την Τρίτη 7/6 παρεμβήκαμε με συνθήματα και τρικάκια στον κυνηγητικό σύλλογο Αιγάλεω (Θηβών 475) σε αλληλεγγύη στον σύντροφο απεργό πείνας Γ. Μιχαηλίδη.
Άμεση απελευθέρωση του αναρχικού κρατουμένου Γ. Μιχαηλίδη
Ο υπάρχον κόσμος της εξουσίας διατρέχεται από κανόνες συμπεριφοράς, από νόμους πειθάρχησης, από τη δόμηση ενός ανθρωπότυπου που θα συμβαδίζει με τις κυρίαρχες επιδιώξεις. Οι διαχωρισμοί αποτελούν κεντρικά σημεία αναπαραγωγής της εκμετάλλευσης και καταπίεσης, διαχωρισμοί έμφυλοι, φυλετικοί, ταξικοί, σεξουαλικότητας κοκ. Οποιοδήποτε άτομο κατατάσσεται στη βάση των αλλεπάλληλων αυτών πυραμίδων περιθωριοποιείται και εν τέλει βιώνει τον κόσμο των αποκλεισμών, αν επιλέξει να αντιδράσει σε αυτή τη συνθήκη, βρίσκεται αντιμέτωπο με τη τιμωρία της φυλάκισης. Ο αναρχικός σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης με τη πολιτική του δράση εντός και εκτός των κελιών, αγωνίζεται για την καταστροφή αυτού του κόσμου και παράλληλα, εκκινώντας απεργία πείνας διεκδικεί το σπάσιμο του καθεστώτος εξαίρεσης των κρατούμενων αγωνιστών, διεκδικώντας την άμεση απελευθέρωσή του.
Η στάση του κράτους και κάθε διαχειριστή του, ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης, απέναντι σε όσα άτομα αμφισβητούν την παντοδυναμία τους, είναι αμείλικτη. Οι τρομονόμοι, οι αλλεπάλληλες αλλαγές στον ποινικό κώδικα, προσπαθούν να αποτελέσουν την αποτροπή αμφισβήτησης και δράσης. Η δικαστική εξουσία μοιράζει από τη μια πολυετής ποινές και από την άλλη κρίνει τον σωφρονισμό και τη μετάνοια, για την τελική απελευθέρωση. Κρίνει επί της ουσίας αν η αναμόρφωση που επιδιώκεται, η σύμπλευση με την κανονικότητα και την υποταγή, επετεύχθη από το καθεστώς εγκλεισμού. Η έμμεση ή άμεση δήλωση μετάνοιας που ζητείται, αποτελεί επί της ουσίας την υπογραφή αποδοχής του κοινωνικού συμβολαίου που μας επιβάλλουν, από τη στιγμή της γέννησής μας.
Η φυλάκιση και ο εγκλεισμός αποτελούν την αμείλικτη τιμωρία, την μηδενική ανοχή, την αισθητηριακή και σωματική απομόνωση. Ο αγώνας για την καταστροφή τους αποτελεί πυρηνική αμφισβήτηση του εξουσιαστικού κόσμου. Η απεργία πείνας θέτει με απόλυτους όρους το καθεστώς ανελευθερίας υπό αίρεση. Οι αγώνες εντός των φυλακών είναι στιγμές απόδρασης, σινιάλα ελευθερίας. Η στήριξη και του μέσου αγώνα αλλά και του απεργού είναι δεδομένη και η αλληλεγγύη κομβική.
Ο αναρχικός σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης βάζοντας το σώμα του, επιλέγοντας τον αγώνα, αναδεικνύει τη σημασία της κρίσης επικινδυνότητας και την παράταση της ποινής με βάση την απόδειξη σωφρονισμού. Η επέκταση στα 3/5 της ποινής έκτισης που επεβλήθη από το δικαστικό σύστημα, έρχεται να επεκτείνει την τιμωρητική φύση της φυλακής, όσο και τον αποτρεπτικό χαρακτήρα για κάθε μορφή αμφισβήτησης.
Ο αγώνας για το γκρέμισμα κάθε φυλακής, κάθε κλουβιού από τα ψυχιατρεία μέχρι τις βιομηχανίες μαζικής εκμετάλλευσης μη ανθρώπινων ζώων είναι διαρκής και ανυποχώρητος. Μέχρι την καταστροφή του υπάρχοντος, μέχρι την κοινωνική και ταξική επανάσταση, μέχρι την δόμηση ενός άλλου κόσμου ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης θα σταθούμε η μία δίπλα στον άλλον και ο ένας δίπλα στην άλλη. Θα αγωνιστούμε για τη ζωή, θα αγωνιστούμε για την αναρχία.
Αλληλεγγύη στον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη
Η δικαιοσύνη είναι ταξική μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή
