ΔΕΥΤΕΡΑ 1η ΜΑΪΟΥ – ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ – 11μμ
137 χρόνια από την πρωτομαγιά του Σικάγο δεν ξεχνάμε πως το σύστημα εξουσίας δεν βελτιώνεται, καταστρέφεται
Την 1η Μαίου του 1886, η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργαζομένων καταθέτει στο κράτος ένα ιστορικό ψήφισμα, με το οποίο διακήρυττε ότι οι οκτώ ώρες θα αποτελούν τη νόμιμη εργασία μιας ημέρας, από δω και μπρος. Όλο το προηγούμενο διάστημα, άγριες απεργίες και μαζικές διαδηλώσεις συντάρασσαν τις αμερικανικές πόλεις, με την συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων εργατών. Στο επίκεντρο του αγώνα βρέθηκε το Σικάγο,όπου η σημαντική παρουσία αναρχικών εργατών, έπαιζε καθοριστικό ρόλο δίνοντας ακόμα πιο δυναμική πνοή στους αγώνες. Το αμερικανικό κράτος, νιώθοντας σημαντική απειλή από αυτές τις κινητοποιήσεις, απαντάει με ένα κύμα τρομοκρατίας. Δημιουργεί μαζί με τα αφεντικά απεργοσπαστικές ομάδες, που είχαν σαν σκοπό να σπάσουν τις πολυήμερες απεργίες, ενώ η αστυνομία επιδίδεται σε βίαιη καταστολή, φυλακίσεις, εξαφανίσεις και δολοφονίες εργατών. Στα πλαίσια αυτής της ταξικής πάλης 8 αναρχικοί (γνωστοί στις αρχές για την δράση τους) συλλαμβάνονται και καταδικάζονται σε θάνατο, εκ των οποίων 4 τελικά θα εκτελεστούν δι’ απαγχονισμού.
Στο σήμερα, 137 χρόνια μετά τα γεγονότα του Σικάγο, αποδεικνύεται συνεχώς πως όσο διαιωνίζεται ο κόσμος της εξουσίας η βία πάνω στους από τα κάτω και όσες και όσους αγωνίζονται θα είναι συνεχής. Πολεμικές συρράξεις στην Ουκρανία ,στην Μέση Ανατολή στην Αφρική , οικονομικές και πολιτικές κρίσεις διαρκείας, ενεργειακή κρίση, αντιεργατικά νομοσχέδια που καταργούν χρόνιες διεκδικήσεις, πληθωρισμός και εκτίναξη των τιμών, φτώχεια και εξαθλίωση έχουν γίνει η καθημερινότητα. Η δολοφονία από το κράτος και τα αφεντικά 57 ανθρώπων κατά τη μετωπική σύγκρουση 2 τρένων στα Tέμπη , ήταν ένα ακόμα περιστατικό που έκανε ολοφάνερη την απαξίωση των ζωών μας, της πλήρους έλλειψης κάθε μέτρου προστασίας και συντήρησης χάριν της μείωσης του κόστους και της αύξησης του ποσοστού κέρδους των από τα πάνω. Η δολοφονία αυτή, προκάλεσε την κοινωνική οργή που εκφράστηκε δυναμικά και μαχητικά στους δρόμους μέσα από τις πολυπληθέστερες διαδηλώσεις των τελευταίων ετών.
Σε μια από τις προσπάθειες να περιορίσουν την οργή που εκφράζονταν στον δρόμο κομματάρχες όλου του πολιτικού φάσματος υπενθύμιζαν πως φτάνει η ώρα των εκλογών όπου εκεί «με την σωστή ψήφο θα εξασφαλίσουμε πως τα προβλήματα μας θα λυθούν». Οι εκλογές αποτελούσαν πάντα βαλβίδα κοινωνικής αποσυμπίεσης στις αστικές δημοκρατίες και διέξοδο από γενικευμένες μακρόχρονες πολιτικές κρίσεις. Νέοι και παλιοί σωτήρες εμφανίζονται για να υποσχεθούν τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας, ριζικές αλλαγές στην οικονομία, αυξήσεις μισθών, ένα ενισχυμένο κράτος πρόνοιας με στόχο να διοχετεύσουν τη συσσωρευμένη κοινωνική οργή στα ακίνδυνα εκλογικά μονοπάτια.
Από τη μεριά μας, ως αναρχικοί/ες δεν είχαμε ποτέ την ψευδαίσθηση ότι είτε οι εκλογές, είτε οποιαδήποτε δεξιά ή αριστερή κρατική διαχείριση μπορούν να επιφέρουν οποιαδήποτε βελτίωση της ζωής μας. Αναγνωρίζουμε ότι οι καθημερινοί, μαχητικοί και αδιαμεσολάβητοι κοινωνικοί/ταξικοί αγώνες, η ταξική αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια, η συλλογικοποίηση και η οργάνωσή μας σε ταξικά σωματεία βάσης, σε συνελεύσεις γειτονιάς, οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι απαλλοτριώσεις, οι καταλήψεις στέγης, η βίαιη απάντηση απέναντι στην κρατική-καπιταλιστική βία είναι ο μόνος τρόπος να στηθούν πραγματικά αναχώματα στην κρατική-καπιταλιστική επέλαση.
Πηγή έμπνευσης για να ενισχύσουμε και να βαθύνουμε τους αγώνες μας οι γενικευμένες εξεγέρσεις και συγκρούσεις των τελευταίων ετών σε όλο το μήκος και πλάτος του πλανήτη. Εξεγέρσεις και κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες συχνά με πολύ δυναμικά χαρακτηριστικά, ενάντια στην εκμετάλλευση, τον ρατσισμό, τις έμφυλες διακρίσεις έχουν ξεσπάσει σε πολλές χώρες της Ευρώπης, στις ΗΠΑ, Μιανμάρ, Καζακστάν, Ιράν, Χιλή κλπ. Ενώ ένας ιδιαίτερα ελπιδοφόρος αγώνας στη Γαλλία το τελευταίο διάστημα με τις γενικές απεργίες, τις μαζικές πορείες και συγκρούσεις να έχουν παραλύσει το γαλλικό κράτος. Στα πλαίσια αυτού του αγώνα πολλές διαδηλώτριες-ες έχουν τραυματιστεί σοβαρά στις συγκρούσεις με τους μπάτσους μεταξύ αυτών και ο σύντροφος Serge D. που δίνει την μάχη για την ζωή του αυτές τις μέρες.
Οι αγώνες του σήμερα ,οι αγώνες παρελθόντος, οι αγώνες του Σικάγο το 1886 να αποτελέσουν τη σπίθα ώστε να δώσουμε στην διεκδίκηση επαναστατική προοπτική. Να αγωνιστούμε για την κοινωνική και ταξική επανάσταση, και την αναρχία. Μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας .
Μαχητικοί κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες
Καμία συμμετοχή στις εκλογές
Συγκρούσεις απεργίες απαλλοτριώσεις
Ανοιχτή συνέλευση αναρχικών ενάντια στην ακρίβεια και τη γενικότερη υποτίμηση των ζωών μας
