Όσο υπάρχει κράτος, εξουσία και εκμετάλλευση ο στρατός θα είναι ο πιο βίαιος μηχανισμός τους που όχι μόνο πολεμά τον εξωτερικό εχθρό αλλά και επιτίθεται (πολλές φορές με πολύ μεγαλύτερη λύσσα) σε όσες και όσους αμφισβητούν την κρατική εξουσία και εκμετάλλευση. Ο στρατός στερεί σε όσους μπαίνουν στις τάξεις του την ελευθερία, την κριτική σκέψη και την αυτόβουλη δράση. Το ομοιόμορφο ντύσιμο, ο συγχρονισμένος βηματισμός, ο πλήρης έλεγχος των καθημερινών δραστηριοτήτων θέλει να εξαφανίσει την ατομική έκφραση και επιθυμία, κάτω από την βαριά υποχρέωση του καθήκοντος και της αδιαμφισβήτητης πειθαρχίας. Προτάσσει την ιεραρχία και την τυφλή υποταγή, την πατριαρχία και τους έμφυλους διαχωρισμούς. Προωθεί το μίσος για τους από τα κάτω που έτυχε για γεννηθούν από την άλλη πλευρά των συνόρων. Κυνηγάει, και δολοφονεί μετανάστριες και μετανάστες στον Έβρο και στο Αιγαίο. Επιχειρεί να ”ενώσει” πλούσιους και φτωχούς κάτω από την ταμπέλα της πατρίδας, προσπαθώντας να αποκρύψει τις ταξικές ανισότητες.
Οι σχολικές παρελάσεις, ως ένα βαθιά μιλιταριστικό γεγονός, είναι ο τρόπος από μικρή ηλικία οι άνθρωποι να ποτίζονται στην ιδέα ότι όλα τα παραπάνω είναι κάτι θεμιτό και καλό . Οι μαθητρίες-ες πρέπει να εκπαιδευτούν πριν τις παρελάσεις ώστε να μάθουν να υπακούουν πιστά τις εντολές του γυμναστή-δασκάλου, που σαν λοχίας τους καθοδηγεί . Πρέπει να αποδεχτούν ότι οι ψηλές και οι ψηλοί θα μπαίνουν μπροστά και οι κοντοί και κοντές πίσω «να μην πολυφαίνονται» .Τα αγόρια ξεχωριστά από τα κορίτσια γιατί δεν πρέπει να θεωρούν πως είναι «ίσα και όμοια». Ο καλός μαθητής μαθήτρια θα έχει την «μέγιστη τιμή» να κράτα την εθνική σημαία που πρέπει να θεωρείτε το απόλυτο έπαθλο . Το ντύσιμο τους να είναι το ίδιο και απαράλλακτο. Και φυσικά θα πρέπει να κοιτάνε δεξιά στην «εξέδρα των επισήμων» και να μάθουν να «σέβονται» τον πάπα ,τον μπάτσο, τον τοπικό πολιτικό . Αν έχουν αμφιβολίες για το αν θέλουν συμμετάσχουν σε όλα αυτά, τα ξέφρενα χειροκροτήματα και οι επευφημίες των γονιών τα κλάματα συγκίνησης του πάππου και τις γιαγιάς θα τους καθησυχάζουν .
Φυσικά και αναμενόμενα οι φασίστες να ευνοούνται από την παράδοση των παρελάσεων αφού τα βασικά στοιχεία της σάπιας ιδεολογίας τους είναι η λατρεία του στρατού, η υποταγή στους ισχυρούς και η επίθεση στους από τα κάτω ,το εθνικιστικό μίσος και η πατριαρχία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι φασίστας ήταν αυτός που της καθιέρωσε.
Το Μάρτιο του 1936 ο Δικτάτορας Μεταξάς οργανώνει μια πρώτη μικτή παρέλαση μαθητών, φασιστών και στρατού. Τα σχολεία μπαίνουν επικεφαλής της πομπής, και πρέπει να χαιρετίσουν τον ίδιο και τον Βασιλιά. «Πρώτον παρήλασαν τα σχολεία, άι οργανώσεις, οι τροχιοδρομικοί, αντιπροσωπεία χωρικών Μακεδόνων με τας εθνικάς των ενδυμασίας, οι παλαιοί πολεμισταί», διαβάζουμε στο Έθνος της 25.3.36. Ακολούθησε το στράτευμα. Ήταν μια πρώτη δοκιμή . Λίγους μήνες αργότερα, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου θα ασχοληθεί ιδιαίτερα με την ανάπτυξη της στρατιωτικής συνείδησης της νεολαίας και θα χρησιμοποιήσει γιορτές και παρελάσεις ως όργανα για την επίτευξη των σκοπών της. Το φασιστικό μοντέλο που θαύμαζε ο δικτάτορας πρόβλεπε κάθετη στρατιωτική οργάνωση της νεολαίας και έδινε ιδιαίτερο βάρος στις “γυμναστικές επιδείξεις”, στις “παρατάξεις”, στις “παρελάσεις” και στις “λαμπαδηφορίες” στα πρότυπα των Ναζί του Χίτλερ και των φασιστών του Μουσολίνι .Στο διάστημα αυτό, η προσοχή δόθηκε κυρίως στην οργάνωση της φασιστικής ΕΟΝ, και δια μέσου αυτής επιβάλλονταν στα σχολεία οι επιδιωκόμενοι καταναγκασμοί.
Ο ίδιος ο Μεταξάς σημειώνει στο Ημερολόγιό του στις 25 Μαρτίου 1938: «Τι όνειρο ήταν χθες και σήμερα! -Χθες στο πεδίον του Άρεως με την Εθνική Νεολαία. Το έργον μου! Έργον που ενίκησε μέσα σε τόσες αντιδράσεις! Σχεδόν 18 χιλιάδες παιδιά από Αθήνας και Πειραιά, περίχωρα και από πολλές επαρχίες». Σε μια από τις δεκάδες παρελάσεις μαθητών-φαλαγγιτών που οργάνωσε η 4η Αυγούστου στο Παναθηναϊκό Στάδιο, ο Μεταξάς απευθύνθηκε προς τον Βασιλιά Γεώργιο Γλίξμπουργκ: «–Ιδού, Μεγαλειότατε, ο στρατός σας, εις τον οποίον και μόνον πρέπει να στηρίζεσθε».
Από τότε και για πολλές δεκαετίες η σχολική παρέλαση συνδέθηκε απόλυτα με τη στρατιωτική, και η απουσία των μαθητών θεωρήθηκε αξιόποινη πράξη, ισοδύναμη με την παράβαση στρατιωτικού καθήκοντος. Η συνθήκη αυτή διατηρήθηκε στην μεταεμφυλιακή δημοκρατία της περιόδου του 1949-1967 ,όπου τα ξερονήσια οι εκτελέσεις και ο αποκλεισμός για όσες και όσους δεν θεωρούνταν «επαρκώς εθνικόφρονες» ήταν καθημερινότητα, και στην 7έτη χούντα των συνταγματαρχών . Στην μετάβαση από την χούντα στην δημοκρατία όλες κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης δεξιές ,κεντρώες και αριστερές συνέχισαν τον θεσμό των υποχρεωτικών μαθητικών παρελάσεων. Η διατήρηση αυτού του θεσμού είναι ένα ακόμα παράδειγμα του πως το κράτος, όποιο καθεστώς και όποια κυβέρνηση και να έχει, πάντα θα θέλει να τιμάμε και φοβόμαστε τους ισχυρούς ,πάντα θα ενισχύει τους φασίστες ,πάντα θα θέλει να μισούμε τους από τα κάτω που έτυχε να γεννηθούν σε άλλες χώρες.
Απέναντι στις παρελάσεις , απέναντι στα κράτη, τους φασίστες , τα αφεντικά, στους στρατούς και τα καλέσματα για εθνική ενότητα η απάντησή μας να είναι η άρνηση υποταγής και η επίθεση εναντίων τους. Από την άρνηση και το σαμποτάζ της παρέλασης στην άρνηση ένταξης στον στρατό και την ολική άρνηση στράτευσης. Από την επίθεση στα φασιστάκια του σχολείου, την αλληλεγγύη και τον κοινό αγώνα με τους συμμαθητές-τριες που στοχοποιούνται λόγο της καταγωγής τους .
Απέναντι σε ένα εξουσιαστικό εκπαιδευτικό σύστημα που προτάσσει την πατριαρχία, τον ανταγωνισμό, την ιεραρχία, την εθνική ιδεολογία, που γαλουχεί τα θρησκευτικά δόγματα και την υποταγή .Με πορείες, με συγκρούσεις, με κάθε μέσο αγώνα, για την κοινωνική ταξική επανάσταση, για την αναρχία. Για έναν κόσμο χωρίς σύνορα και έθνη. Για ένα κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας.
Oι εθνικές ιδέες γεννούν νεκροταφεία
Αρνούμαστε να μπούμε στις γραμμές της παρέλασης και του στρατού
Τσακίζουμε τον φασιστάκο του σχολείου
Αναρχική συλλογικότητα Acte
