«Θα έρθει ο καιρός που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές που πνίγετε σήμερα»
August Spies, ένας από τους εκτελεσθέντες αναρχικούς για τα γεγονότα της πλατείας Heymarket στο Σικάγο στις 4 Μαΐου 1886
Την 1η Μαΐου 1886, τα εργατικά συνδικάτα της Αμερικής είχαν κηρύξει γενική απεργία απαιτώντας την κατοχύρωση του οκταώρου ως την νόμιμη διάρκεια ημερήσιας εργασίας. Το αίτημα αυτό ήταν αποτέλεσμα μιας μακράς περιόδου έντονων εργατικών κινητοποιήσεων, με από μαζικές απεργίες, διαδηλώσεις και συγκρούσεις, με τη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων εργατών, οι οποίες συγκλόνισαν τις αμερικανικές μεγαλουπόλεις. Στο Σικάγο, ο αγώνας κορυφώνεται και αποκτά ακόμα πιο μαχητικά και συγκρουσιακά χαρακτηριστικά με επιθέσεις σε απεργοσπάστες και αστυνομικές δυνάμεις. Μπροστά στη ραγδαία εξάπλωση του εργατικού κινήματος, το κράτος απάντησε με ακραία καταστολή, στοχεύοντας στην τρομοκράτησή του. Σε συνεργασία με τα αφεντικά, οργανώνει απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, ενώ παράλληλα η αστυνομία εξαπολύει σφοδρή επίθεση εναντίον των εξεγερμένων εργατών με συλλήψεις, φυλακίσεις, εξαφανίσεις και δολοφονίες. Στο κλίμα αυτό, οκτώ αναρχικοί, γνωστοί για τη δράση τους, συλλαμβάνονται και καταδικάζονται σε θάνατο. Στους Michael Schwab, Samuel Fielden η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη, ο Louis Lingg πυροδότησε με τσιγάρο δυναμίτη και έδωσε τέλος στη ζωή του μέσα στην φυλακή την προηγούμενη μέρα της εκτέλεσης και οι August Spies, George Engel, Adolph Fischer, Albert Parsons εκτελέστηκαν δια απαγχονισμού στις 11 Νοέμβρη 1887, χαράζοντας ανεξίτηλα το όνομά τους στην ιστορία των εργατικών αγώνων.
Τα τελευταία χρόνια η παγκόσμια συστημική οικονομική κρίση που χτυπά με μένος τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα σε όλο τον κόσμο και η καταπάτηση των εργατικών δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί με αιματηρούς αγώνες, αποδεικνύουν ότι τα προτάγματα εκείνου του αγώνα παραμένουν ζωντανά και επίκαιρα. Οι κρίσεις στην οικονομία, στο περιβάλλον, οι πόλεμοι σε κάθε γωνιά του πλανήτη, η γενοκτονία στην Παλαιστίνη και η πολεμική προετοιμασία οδηγούν σε αλλεπάλληλες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Τα κλειστά σύνορα και οι επαναπροωθήσεις μεταναστ(ρι)ών, οι καραντίνες και οι εγκλεισμοί στα σπίτια, τα lock out από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών ή με το φόβο αυτών, η αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα και κώδικα ποινικής δικονομίας, ενίσχυσαν την καταστολή και οχύρωσαν νομικά το κράτος. Την ίδια στιγμή που οι εξουσιαστές ευαγγελίζονται την κοινωνική ειρήνη, η κοινωνική βάση συμπιέζεται ακόμα περισσότερο μέσω της εντατικοποίησης στους χώρους εργασίας και του δυσβάσταχτου κόστους διαβίωσης εξαιτίας της ακρίβειας, με συνέπεια να μην υπάρχει ελεύθερος χρόνος και χώρος ούτε καν για σκέψεις χειραφέτησης, κάτι που σε συνδυασμό με την παραίτηση και την αφομοίωση, που τα τελευταία χρόνια διαρκώς κερδίζουν έδαφος, οδηγεί στην αποστασιοποίηση από τα κοινά και στην οπισθοχώρηση των εργατικών αγώνων.
Τα αφεντικά κατάφεραν να προεκτείνουν τα πεδία εκμετάλλευσης και καταπίεσης και να πάρουν πίσω εργατικά κεκτημένα αγώνων του παρελθόντος. Αγώνων που σημάδεψαν με την έντασή τους τις προηγούμενες δεκαετίες και διαμόρφωσαν/νουν συνειδήσεις εκατοντάδων αγωνιστριών και αγωνιστών μέχρι και σήμερα. Η 8ωρη εργασία σε κάθε εργατική νομοθετική ρύθμιση βρίσκεται υπό αίρεση, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και οι κλαδικές διεκδικήσεις τείνουν να εξαφανιστούν κάτω από τον ατομικό φάκελο προσόντων του εκάστοτε εργαζομένου. Η πριμοδότηση της ρουφιανιάς, η ελπίδα για ανέλιξη στην ταξική πυραμίδα και οι λογικές του «ο θάνατός σου, η ζωή μου», ή αυτές του ωχαδερφισμού στοχεύουν στη διάλυση της ταξικής συνείδησης και προωθούνται από όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους. Η κατάργηση της πενθήμερης εργασίας, η επίθεση στην απεργία μέσω της αυστηροποίησης των όρων προκήρυξής της και η ευκολία δικαστικών αποφάσεων που θέτουν παράνομες κάποιες εξ αυτών, αποτελούν σημεία της κρατικής πολιτικής που δίνει γη και ύδωρ στα αφεντικά. Η υποτίμηση της εργασίας ολοένα και αυξάνεται, πηγαίνοντας παράλληλα με τη γενικότερη υποτίμηση των ζωών των πιο περιθωριοποιημένων και εκμεταλλευόμενων κοινωνικών κομματιών. Οι θάνατοι στα αστυνομικά τμήματα, στα σύνορα, οι εργατικές δολοφονίες είναι πλέον καθημερινότητα, γεγονός που οδηγεί σταδιακά στο να συνηθίζουμε την είδηση της κάθε δολοφονίας.
Κάθε βδομάδα άλλο ένα ρεπορτάζ για ένα «τραγικό ατύχημα εργάτη/ριας» κατακλύζει τα ειδησεογραφικά δελτία. Άλλη μια βρέθηκε νεκρή σε ακόμα ένα κάτεργο και κάθε λογής αφεντικό τρέχει να ρίξει κροκοδείλια δάκρυα για το γεγονός. Όσο και αν προσπαθούν να μετακυλήσουν τις ευθύνες τους στην κακή τη μοίρα ή την κακιά στιγμή, η πραγματικότητα είναι ότι μπροστά στα κέρδη τους οι ζωές των εργατ(ρι)ών δεν κοστίζουν τίποτα. Είναι στο χέρι μας οι άνθρωποι αυτοί να μην καταλήξουν θλιβερά νούμερα στατιστικών στοιχείων, αλλά η μνήμη τους να μας οπλίσει με ορμή και αποφασιστικότητα για να αγωνιστούμε ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Η οπισθοχώρηση των εργατικών διεκδικήσεων συναντά σήμερα την έλλειψη πίστης στο ότι μέσω του αγώνα μπορεί να αλλάξει το οτιδήποτε. Η απαξία του μέσου της απεργίας σαν κάτι ξεπερασμένο και μόνο γραφειοκρατικό, η έλλειψη εργατικής αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων και η μη συμμετοχή και οργάνωση σε σωματεία βάσης αφήνουν ελεύθερο το πεδίο στον ταξικό εχθρό. Είναι κομβικής σημασίας να πιαστεί ξανά το νήμα των αγώνων, να οργανωθεί η αντίσταση και επίθεση σε κάθε είδους αφεντικό και εξουσιαστή. Η στήριξη και η οργάνωση σε σωματεία βάσης μακριά και ενάντια με τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό της αφομοίωσης και ενσωμάτωσης στην αστική νομιμότητα, είναι αυτή που θα ενισχύσει τις ταξικές εκείνες σχέσεις που θα φέρουν την ρήξη με το κυρίαρχο status quo. Η απεργία και το μποϊκοτάζ στους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς είναι βαρύνουσας σημασίας για να ανακαλύψουμε ξανά το δρόμο, τη συγκρουσιακή πρακτική, εκείνη τη δράση που θα αντιπαρατεθεί με τα κυρίαρχα προτάγματα και από κάτι παλιό του μακρινού παρελθόντος θα προωθήσει την επαναστατική προοπτική.
Κράτος και αφεντικά περικόπτουν κάθε κοινωνική παροχή. Η συντήρηση και η κατασκευή απαραίτητων υποδομών, όπως αντιπλημμυρικά και αντιπυρικά έργα, νοσοκομεία, δρόμοι, φαντάζουν στα μάτια τους περιττά. Βασικά και αναγκαία αγαθά δίνονται σε ιδιώτες για εκμετάλλευση, με συνέπεια την περαιτέρω υποβάθμισή τους και τον αποκλεισμό για τα φτωχά άτομα. Διαμορφώνονται παράλληλα, τα κατάλληλα εκείνα νομικά πλαίσια, αλλά και μέσα συγκάλυψης και διαπλοκής προς αποφυγή κάθε επίπτωσης σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά. Μια στρατηγική που αδιαφορεί πλήρως για τις επιπτώσεις των ιδιωτικοποιήσεων ρεύματος, νερού, υγείας, μέσων μαζικής μεταφοράς κα, σε πλατεία κοινωνικά κομμάτια. Η μονοπωλιακή κατοχή σημαντικών για την επιβίωση τομέων ή η παραχώρησή τους σε μεγαλοεπιχειρηματίες οδηγεί ντετερμινιστικά σε υπέρογκες αυξήσεις των τιμών δυσκολεύοντας ή και αποκλείοντας από αυτούς τα πιο φτωχοποιημένα κοινωνικά κομμάτια. Μη ξεχνώντας το πως το ίδιο το κράτος διαχειρίζεται τις κρατικές υπηρεσίες (πχ δυσλειτουργίες σε ασανσέρ νοσοκομείων, έκρηξη λέβητα σε δημοτικό σχολείο, κατάρρευση οροφής ΠΑΔΑ κ.α.), το πρόταγμα για μια άλλη κοινωνική οργάνωση, που θα επανεξετάσει και θα ορίσει τις επίπλαστες και μη ανάγκες, προκειμένου αυτές να δομηθούν με όρους ισοτιμίας, αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης, παραμένει πιο αναγκαίο από ποτέ.
Η δολοφονία στα Τέμπη συμπυκνώνει στην ουσία της το πως το κράτος και ο καπιταλισμός θεωρούν τις ζωές των από τα κάτω αναλώσιμες. Ήταν βράδυ της Τρίτης 28 Φεβρουαρίου 2023 όταν δύο τρένα, το ένα επιβατικό ιδιοκτησία της Hellenic Train και το άλλο εμπορικό, συγκρούστηκαν. Οι νεκροί και οι τραυματίες ήταν δεκάδες. Τα αίτια της σύγκρουσης εκείνης της βραδιάς ξεκινούν χρόνια πριν. Ένα σιδηροδρομικό δίκτυο ήδη παρατημένο από το κράτος περνά στα χέρια ιδιωτικής εταιρίας σε εξευτελιστική τιμή. Εργαζόμενοι σε ωράρια λάστιχο, εκπαιδεύονται σε ελάχιστο χρόνο, για να μπορέσουν να στελεχώσουν βάρδιες μιας εταιρίας που επιλέγει να δουλεύει με χειροκίνητες ρυθμίσεις κυκλοφορίας. Συνδικαλιστικά όργανα που όταν απεργούσαν καταγγέλλοντας τη κατάσταση του σιδηροδρόμου και τις συνθήκες εργασίας είτε καταστέλλονταν, είτε οι απεργίες τους κηρύσσονταν παράνομες και καταχρηστικές από την αστική δικαιοσύνη. Και πριν καλά καλά παγώσει το αίμα των νεκρών, οι κρατικές γλώσσες εξαπέλυσαν την κρατική προπαγάνδα, επιστρατεύοντας όλα τα διαθέσιμα μέσα (ΜΜΕ, δικαστήρια), προκειμένου να μηδενίσουν τις ευθύνες του κράτους και του κεφαλαίου, για να κουκουλωθεί και να συγκαλυφθεί άλλη μια δολοφονία, ορίζοντάς τη ως ανθρώπινο λάθος. Να «αποκατασταθεί το πεδίο» με τόνους χώματος προκειμένου να θαφτεί κυριολεκτικά οποιοδήποτε στοιχείο τους ενοχοποιεί, να προστατευτούν οι ηθικά και πολιτικά υπεύθυνοι πίσω από το πέπλο της κακιάς στιγμής. Δύο χρόνια μετά η κοινωνική οργή μεγεθύνεται, 2 χρόνια μετά πλατιά κοινωνικά κομμάτια πέρα από τη κυρίαρχη προπαγάνδα κατεβαίνουν στο δρόμο βιώνοντας το πως κράτος και κεφάλαιο μας θεωρούν αναλώσιμα.
Η απεργία στις 28 Φεβρουαρίου 2025 ήταν η μαζικότερη απεργιακή συγκέντρωση των τελευταίων δεκαετιών, σε εκατοντάδες πόλεις σε όλον τον κόσμο οι πλατείες και οι δρόμοι πλημμύρισαν. Εργασιακοί χώροι έκλεισαν ή υπολειτούργησαν, κινητοποιήσεις απλώθηκαν μέχρι και τις φυλακές. Οι τεράστιες και δυναμικές συγκεντρώσεις στις 26/1, 05/03, 07/03, αλλά και η φεμινιστική πορεία για την 8η Μάρτη αποτέλεσαν πεδίο συνάντησης και αγώνα. Φωνές ενώθηκαν, ματιές γεμάτες δάκρυα και οργή συναντήθηκαν με μία κοινή σκέψη και υπόσχεση, αυτή η κρατική και καπιταλιστική δολοφονία να μην ξεχαστεί, να μην γίνει άλλη μια καθημερινή είδηση. Από τα συνθήματα ενάντια στους υπεύθυνους της σύγκρουσης και προσπάθειας συγκάλυψης των Τεμπών, τα πανό, τα τρικάκια, τα κείμενα, το τσάκισμα των φασιστών που επιχείρησαν να εμφανιστούν στις συγκεντρώσεις, τις πέτρες, τις σημαίες, τις μολότοφ η καθεμία, με κάθε μέσο αγώνα τράβηξε μια γραμμή. Μια γραμμή ανάμεσα σε αυτούς που καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται και στον κόσμο που αντιδρά, στον κόσμο που αγωνίζεται, στον κόσμο που επιδιώκει ίσως και για πρώτη φορά να αντισταθεί.
Οι δολοφονημένες και οι δολοφονημένοι στα Τέμπη δεν ήταν οι αναγκαίες θυσίες για να φτιαχτούν οι σιδηρόδρομοι στον ελλαδικό χώρο όπως χυδαία ειπώθηκε από μεγαλοδημοσιογράφο, είναι οι παράπλευρες απώλειες του κέρδους των καπιταλιστών και των πολιτικών του κράτους. Είναι αυτές και αυτοί που βίαια θα συναντήσουν τις νεκρές της Πύλου, τις δολοφονημένες από την πατριαρχία, τους δολοφονημένους στα ΑΤ και τα σύνορα, τα άτομα που πνίγηκαν και κάηκαν τα τελευταία χρόνια ανά τον ελλαδικό χώρο. Εκείνες και εκείνοι που θα μας θυμίζουν πάντα τους λόγους για τους οποίους ο αγώνας για την καταστροφή του υπάρχοντος είναι η μόνη προοπτική. Για να τελειώσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, του ανθρώπου στη φύση, για να μην υπάρχουν διευθυντές και διευθυνόμενοι, για μια αναρχική ανεξούσια κοινωνία, με κοινοκτημοσύνη και ισότητα. Όπου όλη η κοινωνία θα κατέχει τα μέσα παραγωγής και το καθένα θα προσφέρει σύμφωνα με τις δυνατότητές της και θα λαμβάνει σύμφωνα με τις ανάγκες του. Για έναν κόσμο που η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια θα αποτελούν βασικά πυρηνικά τους κομμάτια. Για αυτόν τον κόσμο θα αγωνιστούμε μέχρι τέλους, για την κοινωνική και ταξική επανάσταση που θα απλωθεί σε όλο τον πλανήτη. Για την Αναρχία.
1η Μάη απεργία – Όλοι, όλες, όλα στο δρόμο
Αυτοοργάνωση- Αντίσταση-Αλληλεγγύη
Αγώνας για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο
Αναρχική συλλογικότητα Acte
acte@riseup.net/acte.espivblogs.net
