Ενάντια στον νέο Ποινικό Κώδικα. Συγκέντρωση-Πορεία στα Προπύλαια την Παρασκευή 2/2 στις 18:30
Τα κελιά κρατάνε τα κορμιά μας μα όχι και το πάθος για την λευτεριά μας
Στη συνεχή προσπάθεια κράτους και κεφαλαίου, θωράκισης και αναπαραγωγής του υπάρχοντος, επιστρατεύονται οι διαρκείς αναθεωρήσεις και αυστηροποιήσεις του σωφρονιστικού και ποινικού κώδικα. Τις τελευταίες μέρες δημοσιεύτηκε τροποποίηση του ποινικού κώδικα ώστε <<να ενισχυθούν η ασφάλεια και η προστασία του κοινωνικού συνόλου από την ολοένα αυξανόμενη εγκληματικότητα >>. Στόχος της συγκεκριμένης διάταξης είναι η φυλάκιση να απλωθεί σε πληθώρα μικρών ποινών προκειμένου όπως διατείνονται να πατάξουν τα πιο σοβαρά <<εγκλήματα>>. Επί της ουσίας, επιδιώκουν την διάχυση του φόβου, τη τιμωρία για κάθε τι που ξεφεύγει από την κανονικότητα και το κέρδος και αυτό που να κυριαρχεί να είναι η παντοδυναμία των εξουσιαστών.
Σταχυολογώντας τις νέες τροποποιήσεις, η παροχή κοινωφελούς εργασίας αποτελεί την επισφράγιση του ρόλου της μισθωτής σκλαβιάς. Συνδέει με το πιο άμεσο τρόπο την εργασία με τιμωρία, παρέχοντας παράλληλα, εργατικό δυναμικό στα αφεντικά προκειμένου να αυξήσουν την κερδοφορία τους. Οι καταδικασθείσες μέχρι ένα έτος φυλάκισης ή θα μπορέσουν έναντι αμοιβής να εξαγοράσουν την ποινή ή θα υποχρεωθούν σε κοινωφελή εργασία. Ακόμα και η ονομασία της ποινής επιδιώκει να χρωματίσει τη συγκεκριμένη διάταξη ως μια προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, ως ένα ευεργέτημα των αφεντικών που θα δώσουν θέσεις εργασίας στα <<κακοποιά στοιχεία>> προκειμένου αυτά να ενταχθούν πειθήνια στο κοινωνικό πλαίσιο. Η συγκεκριμένη ρύθμιση στοχεύει την ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση κομματιών των από τα κάτω. Πιο συγκεκριμένα, η ρουφιανιά των αφεντικών στους δικαστικούς σε σχέση με την προσέλευση του ατόμου στην εργασία, την τήρηση του επιβεβλημένου ωραρίου, την συμμετοχή σε απεργίες κοκ θα δώσουν μια αυξημένη δυνατότητα καταπίεσης. Μέσω της εντατικοποίησης της στους χώρους δουλειάς, τη μη εφαρμογή εργασιακών κεκτημένων, τις ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, θα μπορούν ελεύθερα να ξεζουμίζουν ακόμα περισσότερο τα άτομα που <<απασχολούν>>.
Η δυνατότητα εξαγοράς της ποινής που δίνεται σαν επιλογή επιβεβαιώνει ξανά την ταξικότητα της δικαιοσύνης. Είναι πασιφανές ποια κοινωνικά στρώματα θα μπορέσουν να κάνουν χρήση αυτής της επιλογής και ποια θα εξωθούνται στην απλήρωτη κοινωφελή εργασία. Άλλωστε η ταξική προέλευση του υποκειμένου το ακολουθεί και εντός της φυλακής, καθώς αυτή αποτελεί την μικρογραφία αλλά και συγχρόνως μεγέθυνση του έξω κόσμου. Τα πιο φτωχοποιημένα και αόρατα κοινωνικά κομμάτια αν δεν απελαθούν (καθώς η νέα αυτή τροποποίηση δίνει πιο έντονα την δυνατότητα απέλασης μετά την έκτιση της ποινής) μπορεί να οδηγηθούν στα εργασιακά κάτεργα παρέχοντας αυτό το εργατικό δυναμικό που μικρά και μεγάλα αφεντικά εναγωνίως επιζητούν στα ΜΜΕ. Μια εργατική δύναμη που επί της ουσίας δεν θα πουλά την εργασία της με αντάλλαγμα τα ψίχουλα των αφεντικών, αλλά θα αναγκάζεται να την παρέχει δωρεάν.
Οι φυλακές του ελλαδικού χώρου βρίσκονται σε επίπεδα υπερπληθυσμού, με μία από τις μεγαλύτερες αναλογίες φυλακισμένων και αριθμού πολιτών μιας χώρας, στην Ευρώπη. Η κατάργηση των αναστολών και η κατεύθυνση της τέλεσης μέρους της φυλάκισης για ποινές 1 έως 3 ετών οδηγεί αναπόφευκτα στη φυλακή ακόμα περισσότερα κομμάτια των από τα κάτω. Οι απαλλοτροιώσεις αγαθών πρώτης ανάγκης, η ρευματοκλοπή, τα χρέη στην εφορία ή η μήνυση ενός γείτονα μπορούν να μεταφράζονται σε μερικούς μήνες εγκλεισμού. Ήδη το υπουργείο ανακοίνωσε τη δημιουργία νέων φυλακών στη Δράμα, καθώς και την αναμόρφωση των αγροτικών φυλακών σε κέντρα κράτησης για κατάδικους μικρών ποινών. Σε συνδυασμό με την είσοδο ιδιωτικού κεφαλαίου στις φυλακές, η συνθήκη αρχίζει και φλερτάρει έντονα με αυτή στις ΗΠΑ και τα επί της ουσίας <<εργοστάσια παραγωγής κρατουμένων>> για τις ιδιωτικές φυλακές και την πλήρως υποτιμημένη εργασία των απανταχού γης φτωχοδιαβόλων.
Κομμάτια που προβλήθηκαν έντονα από τα ΜΜΕ, είναι οι ποινές που αφορούν την ενδοοικογενειακή βία και τους βιασμούς. Ο ίδιος ο κόσμος της πατριαρχίας, επιδιώκει να διαχωρίσει εαυτόν και να φορέσει το προσωπείο του προστάτη. Η δικαστική εξουσία που ανακρίνει τις θηλυκότητες που βίωσαν την αγριότητα της πατριαρχίας, από το τι φορούσαν μέχρι το πόσο αλκοόλ κατανάλωσαν, που κρίνουν των αθωότητα με βάση το επώνυμο και την ταξική προέλευση του άνδρα, διατείνονται ότι πολεμούν την έμφυλη βία μέσω της φυλάκισης. Η αστυνομία που απαξιώνει όσα καταγγέλλουν τα βιώματά τους, που η ίδια ενεργεί κακοποιητικά (όπως στο ΑΤ Ομόνοιας) ή μοιράζει panic button θα μπορέσει τώρα να εγκύψει στην πάταξη των κακοποιήσεων. Η πραγματικότητα ωστόσο είναι ότι όσο ο κόσμος της πατριαρχίας και της έμφυλης κακοποίησης υφίσταται, όσο το κράτος και οι μηχανισμοί του, οι θρησκείες και τα έθνη παράγουν και αναπαράγουν έμφυλους διαχωρισμούς, οι θηλυκότητες δεν θα βρουν ασφάλεια από τις φυλακές και τους νόμους, παρά μόνο η μία στο άλλο.
Με την νέα αυτή τροποποίηση παύει ο διαχωρισμός μεταξύ τετελεσμένης πράξης και η απόπειρα τέλεσης αυτής. Χωρίς να υπάρχει απαίτηση απτής απόδειξης, οι ενδείξεις ή πιο ορθά οι ερμηνείες ενδείξεων, θα επαρκούν ώστε να υπάρξει καταδίκη για την ίδια την τέλεση της πράξης. Το παραπάνω δεν αποτελεί μιας οργουελικής συλλήψεως καταστροφολογική υπόθεση, αλλά η ουσία της στοχοθεσίας αυτών των τροποποιήσεων. Η βαθιά πίστη του κράτους ότι με την ώθηση σε φυλάκιση μέσω μικρών ποινών, μεγάλων κοινωνικών κομματιών, αυτά θα βρεθούν παροπλισμένα και θα ελαχιστοποιηθούν οι κοινωνικές αντιστάσεις απέναντι στην λαίλαπα που εξαπολύουν. Ταυτόχρονα όμως, η τιμωρία <<εγκλημάτων>> χωρίς καν αυτά να συμβούν, ευελπιστούν να αποτινάξει τις διαχρονικές ευθύνες κράτους και κεφαλαίου για τις δυσμενείς συνθήκες του υπάρχοντος και να τις μετακυλήσει σε αυτές που δέχονται την καταπίεση.
Οι νόμοι και οι φυλακές υπάρχουν για να συντηρούν το υπάρχον κόσμο της ανελευθερίας, καμία διάταξη όσο ευνοϊκή και αν είναι δεν μπορεί να αλλάξει τα κολαστήρια από την ουσία τους, αποθήκες ψυχών. Στον κόσμο που κρέμεται σαν δαμόκλειο σπάθη πάνω από κάθε νου και σώμα που αναζητά την ελευθερία, την ισότητα, τον περιμένει μόνο η καταστροφή, καμία αναρρύθμιση. Ενάντια σε κάθε μορφή εγκλεισμού στεκόμενες δίπλα και συμμετέχοντας στους αγώνες που μαίνονται, μέχρι όλοι/ες να είναι ελεύθεροι/ες. Μέχρι το γκρέμισμα κάθε φυλακής, κλουβιού και κάθε εξουσίας. Μέχρι την οικοδόμηση μιας άλλης ζωής, μέχρι την αναρχία.
